'Versplinterde landbouwpolitiek: een lust of last?'

De boer als hoeder van het buitengebied, als essentiële voedselproducent, als economische pijler van de bv Nederland, als vervuiler en als natuurbeheerder. De agrarisch ondernemer anno nu krijgt veel rollen toegedicht. Welke hangt af van wie aan het woord is.

Het boerengeluid is nog nooit zo divers geweest als nu. Het is tekenend voor de beweging waar de land- en tuinbouw in zit. Veel verschillende typen boeren kunnen zich politiek vertegenwoordigd zien. Tenminste, als de nieuwkomers voldoende stemmen weten te bemachtigen. Is dit niet het geval dan is die boerenstem verloren en ebt deze weg zonder echt invloedrijk te zijn. En ook al haalt een van de nieuwe boerenpartijen het om in de Tweede Kamer te komen, hun omvang zal zeer bescheiden zijn.

Een ander nadeel van de politieke versplintering kan zijn dat een kabinetsformatie moeilijker wordt door de vele partijen. Dit zou weleens kunnen betekenen dat de relatie tussen de boerenkiezersuitspraak en de kabinetsformatie nog meer op losse schroeven komt te staan.

Begrijp me niet verkeerd, ik gun iedereen zijn politieke voorkeur en ambitie. De hoeveelheid aan boerenpartijen is een begrijpelijke afspiegeling van de diversiteit van de sector. Dit kan ook een verrijking en herwaardering zijn van de agrarische representativiteit in de landelijke politiek. Immers, verkiezingen draaien niet alleen om een nieuwe regering, maar ook om een juiste balans in de volksvertegenwoordiging.

Hoe je het ook wendt of keert, een zeer versplinterde landbouwpolitiek zal niet bijdragen aan de regeerbaarheid. Terwijl de landbouw nu juist schreeuwt om eenduidig, breedgedragen, standvastig langetermijnbeleid.