Is het terecht dat stikstof onze dag beheerst?

Vorige week ben ik naar een debat over de ontstane situatie geweest, georganiseerd door de krant die ik lees. En maandag heb ik deelgenomen aan de demonstratie bij het provinciehuis in Arnhem.

Voor het eerst in mijn leven heb ik gedemonstreerd met een trekker. Als LTO al oproept tot een demonstratie met trekkers, is er wel wat aan de hand. Er was dus best wel wat voor handen om over te schrijven.

Toch heb ik besloten om te kiezen voor een ander onderwerp: op dit moment is het Turkse leger Koerdisch gebied in Syrië binnengevallen, nadat de Koerden zijn verraden door de Amerikaanse president Donald Trump, als dank voor hun strijd tegen IS.

Daar, in het noorden van Syrië, wordt nu de basis gelegd voor nog generaties strijd in het Midden-Oosten. De wereld spreekt er schande van en doet vervolgens niets. De Nederlandse regering beraadt zich op sancties tegen Turkije, maar deze mogen de handelsrelatie met de Turken niet schaden.

Met andere woorden: Nederland doet ook niets. En dat terwijl de situatie nu nog deels omkeerbaar is, als de goede personen de goede acties ondernemen. Het is iets wat de laatste week veel in mijn gedachten is geweest en ik word er triest van.

Het is wel heel bijzonder om te zien hoe ons land wordt stilgelegd om stikstofdepositie in natuurgebieden te voorkomen en er tegelijkertijd niets gebeurt als zich onder onze ogen een humanitaire ramp voltrekt.

Natuurlijk, ik snap heel goed dat de vergelijking aan alle kanten mank gaat en dat het geen kwestie is van kiezen tussen het een en het ander. Toch bekruipt me het gevoel dat de wereld er heel anders uit zou zien als we net zoveel energie staken in het beschermen van de Koerden als in het beschermen van geoorde veldsla en teer guichelheil.