Nederland moet meer uit Europese pot graaien

Deze week is er veel te doen over het voorstel van de Europese Commissie over de begroting voor de periode na 2020. Premier Mark Rutte reageerde met de kwalificatie 'onacceptabel' voor zijn doen ongekend stevig en dreigde zelfs met een veto.

Het kabinet eist harde Europese bezuinigingen, wat in zichzelf een indirect pleidooi voor een lager landbouwbudget betekent. Als Nederland de Brusselse bestedingsdrift weet te drukken, komt de rekening daarvoor bij boeren en tuinders te liggen.

Nederland heeft een open economie. Met open vizier treden we de wereldmarkt tegemoet. Daar is de land- en tuinbouw groot mee geworden. Nederland vaart op een liberaal kompas in een tijdslot waarin nationalisme en protectionisme groeien. Dat maakt ons bedrijfsleven kwetsbaar.

Protectionisme is in Nederland een vies woord. Een duwtje in de rug voor het bedrijfsleven? Slechts bij grote uitzondering. In België ontvingen pluimveehouders steun na de fipronilcrisis, in Nederland niet. Hier gelden vaak strengere regels dan over de grens.

Ander voorbeeld zijn de Juncker-gelden. Honderden miljarden euro's ter stimulans voor de Europese economie. Het geld klotst tegen de plinten op, maar Nederland is terughoudend in het indienen en cofinancieren van voorstellen die ons land ten goede komen.

In het Europees Parlement wordt regelmatig smalend over onze opstelling gesproken. 'Die Holländer sind ganz verrückt', pleegt een Duitse Europarlementariër volgens ingewijden te zeggen als Nederland zich weer eens als strengste jongetje van de klas opstelt.

Strenger zijn dan nodig door koppen te creëren op EU-beleid, terughoudend zijn als er in Europa wat te halen valt en tegelijkertijd klagen over de rekening. Als dat onze visie op Europa is, dan is het niet vreemd dat het draagvlak voor de EU afbrokkelt.