Hoe gaat het met jou?

Het is ook een rare tijd. Aan de ene kant gaat het leven zijn normale gang. De mais is gehakseld. 2 keer beregenen heeft gezorgd voor goed gevulde kolven. De koeien lopen nog buiten, maar het meeste voer vreten ze al op stal. Ik moet nog wel de helft van mijn grasland maaien en inkuilen. Dan heb ik voer genoeg. Dus dat loopt wel.

Aan de andere kant is het net of de wereld een soort van stilstaat. Door corona gaat er heel veel niet door. Normaal is de agenda gevuld met vergaderingen, studiedagen, staldagen, veldexcursies en praktijkdemo's of hoe het ook allemaal mag heten. Nu is er weinig te beleven.

Ja, er gaat veel digitaal. Een webinar is ook informatief. Maar je zit wel in je eentje naar een scherm te kijken. Oké, je kunt soms een vraag intoetsen en als je geluk hebt, wordt die ook nog direct behandeld.

Vergaderingen gaan al net zo. Het gaat op zich best goed en het is ook wel te doen. Maar toch. Ik mis de interactie, het echte contact. De sfeer op een bijeenkomst. Wat leeft er? Hoe worden voorstellen of presentaties ontvangen? Met instemming, berusting of toch ongenoegen?

De non-verbale energie mis je. Evenals het geklets voor een vergadering en na afloop nog even napraten. Of de blik van verstandhouding.

Wat dat betreft voel ik dat de afstand tussen mensen groeit. Zelfs bij een digitale ledenraadsvergadering merk ik dat al, ondanks alle inspanningen van iedereen om deze goed te laten verlopen. Hoe houd je als vereniging, als coöperatie, als collega's of als medemens contact met elkaar? Die vraag, die zorg leeft bij meer mensen. Je ziet gelukkig initiatieven ontstaan om naar elkaar om te kijken.

En daarmee kom ik toch bij het thema dat ik al wel in mijn kop had: hoe gaat het met jou? Die vraag, daar draait het om. Vaak een beetje achteloos gesteld als soort van begroeting. Ook een vraag die je niet makkelijk rechtstreeks stelt om echt te weten hoe het met de ander gaat. Misschien toch maar vaker bewust doen.

Hoe gaat het met jou?