Beste Wim van den B.,

Had je door, boer Wim, dat het mijn collega was die op 18 december bij Nieuwsuur zat? Niet omdat hij zelf naar de publieke omroep had gebeld, maar omdat hij benaderd was door de redactie. Ze zochten een boer die die dag niet had meegedaan aan de boerenacties en voor de camera durfde uit te leggen wáárom niet. Onze boer Boy durfde dat. Dapper, in deze tijd.

De discussie in de live-uitzending werd voorafgegaan door een overzicht van de protesten: barbecueënde boeren op de snelweg, honderden trekkers op het Mediapark, een groep boeren voor het distributiecentrum van Jumbo. 'Waarom stond jij daar niet tussen?' opende presentator Jeroen Wollaars richting Boy. 'Omdat we in oktober ons punt gemaakt hebben. Er zijn mooie protesten geweest, met veel steun van de burgers. Het heeft geen zin om nu nog meer boosheid te tonen: we moeten nu in dialoog met politiek en supermarkten.'

'Een aantal boeren ontkent dat Nederland een stikstofprobleem heeft. Wat denkt u?' vervolgde de presentator. Die vraag was iets spannender. En ik denk ook, dat het dit antwoord was dat jou boos maakte, toch Wim? Boy zei namelijk dat het stikstofprobleem niet te ontkennen viel. 'De cijfers zijn er, weliswaar met foutmarges, maar ook binnen die foutmarges is te zien dat de landbouw zal moeten reduceren. Maar let wel: mét behulp van overheid, Europa en supermarkten. En met een schakelperiode van tien tot twintig jaar, zodat we er als boeren naartoe kunnen groeien.'

Ik was trots. Ik vond Boy rustig, oplossingsgericht. Maar Wim, jij vond het toch nodig om mijn collega online op te zoeken en hem een lelijk berichtje te sturen. Schande, naaien, onzin: zomaar wat steekwoorden. En je was heus niet de enige hoor, je hebt alleen de pech dat ik je er nu tussenuit pik. Maar weet, Wim: mijn collega is ook jouw collega. Een boer. Die in hetzelfde schuitje zit. Mocht Nieuwsuur weer bellen, zal ik dan jouw nummer geven?