Met honderden tegelijk

Hoe zat het ook alweer? Het aantal liters melk dat een koe geeft, bepaalt de hoeveelheid fosfaat per jaar. De productie van onze koeien is 5.500 liter, wat per koe neerkomt op 32 kilo fosfaat. We hebben rechten voor 2.700 kilo. Wie het sommetje maakt weet dat wij daarom maximaal 84 koeien mogen houden. In de praktijk zijn dit ongeveer 58 volwassen dieren en 50 stuks jongvee.

Nu zegt de overheid: omdat jullie de meeste melk op eigen erf verwerken, kunnen wij niet meten hoeveel melk jullie koeien jaarlijks geven. Wie zegt dat het niet meer is dan 5.500 liter? En daarom houdt de overheid een standaardnorm aan voor boeren die meer dan 50 procent zelf verwerken, de zogenoemde forfaitaire norm. Deze is vastgesteld op 7.500 liter melk per koe per jaar.

Hoe dieper ik in het verhaal kwam, hoe harder ik ging typen. De wetgeving bleek weer zó krom. Voor ons betekent het verschil in aantal liters dat we óf zeventien koeien naar de slacht moeten doet om binnen onze fosfaatrechten te blijven, óf dat we voor 40.000 euro aan rechten moeten bijkopen. Eigenlijk geen opties.

Over een derde optie zijn we al maanden aan het puzzelen. Misschien dat de melkboer die onder zijn eigen naam op ons erf onze melk verwerkt een zuivelfabriek kan worden? Of ligt de oplossing in het splitsen van ons bedrijf in twee bv's? Moeten we terug naar een zuivelverwerking van 'slechts' 49 procent? Of kunnen we de helft van de koeien als zoogkoe aanmelden?

Creativiteit alom.

Enfin, ik postte mijn betoog op onze sociale mediakanalen. Vinkje op mijn lijstje, volgende klus. Ping, deed mijn telefoon. Ping, ping. De eerste reacties stroomden binnen. Ping, ping. Ping. Mijn hemel, dit ging hard. Boeren en burgers uitten hun frustraties, dachten mee. Met honderden tegelijk. En behalve de tip van een veganist – 'stap gewoon over op plantaardige melk' – zaten er veel goede adviezen tussen. We hebben weer hoop.