De A van Aarlanderveen

Het was de eerste plek waar Jurre en ik samenwoonden. Hij werkend op een biologisch bedrijf in de buurt, ik vers uit de stad en voorzichtig aftastend of ik op dit platter dan platteland kon wonen. Sharon hielp me met inburgeren, nam me mee naar de tennisbaan en de lokale schuurfeesten. Liet me rijden op haar paard en introduceerde me bij de plaatselijke belangenvereniging. Pardoes zat ik in het bestuur.

U moet weten: Aarlanderveen bestaat uit nauwelijks meer dan twee straten. Het Noordeinde en het Zuideinde. Mooi overzichtelijk. De dorpskroeg in het midden, naast de kerk. Verder is er nog een dokter, een bakkertje en een kleine school. En, uniek in de wereld, een Molenviergang: vier molens die met elkaar samenwerken om trapsgewijs overtollig water uit de laaggelegen polder omhoog te malen en uiteindelijk in de Oude Rijn te spuien.

Een oud-Hollands plaatje.

Denkend aan het dorp voel ik romantiek, veiligheid. Al denk ik ook aan Zoab, het zwart-witte poesje dat we in huis namen en dat al na een jaar daadwerkelijk op het zoab eindigde. Zonde van het beestje. Sharon troostte me door er te zijn, net zoals wij ook meeleefden met hun verdriet. Dat was vele malen groter.

Maar nu was het feest. In de dorpskroeg, die er uiteraard nog steeds hetzelfde uitzag als in de jaren dat wij er woonden. Er klonk een abc'tje, de dj strooide met waarheden: 'Hoe meer jullie drinken, hoe beter ik zal klinken.'

We dansten, we zongen. En om ons heen alle vertrouwde gezichten van toen: Chris en Rianne, Niels en Anita. Lidy en het voetbalteam. Doch twee gezichtjes waren nieuw. Blonde koppies, bruine ogen: de prachtige mix van Gerben en Sharon. De Z van zoons. Zij die het koper een gouden glans gaven.