Balkenbrij

Het is bij elke hap alsof hij nog even stilletjes nageniet van het bereidingsproces. U moet weten dat ik daar als vrouw niet bij mag zijn, tenzij ik mijn reinheid aan kan tonen. Een familiegrapje. Niet dat ik per se in een koude schuur rond een pruttelend varken hoef te staan. Maar als ik de glimlach van mijn vader mag geloven, gaat het om veel meer dan dat. Het gaat om sterke verhalen, hard gezang en rijk vloeiende jenever.

'Jullie boffen', zei ik deze week tegen mijn vader. 'Onze varkens zijn net naar de slacht. En jullie mogen een kop hebben, mits ik bij de bereiding aanwezig mag zijn.' Pa gniffelde. 'En dan zeker 'gatver' roepen als de kop door de molen gaat? Of 'zielig'.' Ik schudde mijn hoofd.

Hoewel, een klein beetje moeite met het afscheid van onze varkens had ik wel. Ze waren er zo bij gaan horen. Uren heb ik met mijn dochter naast het varkensweitje doorgebracht. Geobserveerd, genoten. Een gehaktmolen als laatste beeld is dan zo wreed.

Daarover gesproken: het item van Arjen Lubach over de varkensslacht vond ik zo eenzijdig en generaliserend. Als boer moet je jezelf al zo vaak verdedigen. En nu moest ik een aantal klanten er echt van overtuigen dat onze varkens bij de slacht niet eerst een halve minuut in paniek naar adem hadden gesnakt en niet levend werden ondergedompeld in kokend water.

Gelukkig prezen de meeste klanten de manier waarop de varkens bij ons hadden geleefd. 'Ze hebben heerlijk buiten gelopen en kunnen wroeten. Van hen eet ik graag een karbonaadje.'

Terug naar de balkenbrij. 'Vooruit', zei mijn vader. 'Je mag er dit jaar bij zijn. Zaterdag ben je welkom.' Ik schrik. 'Deze zaterdag al? Maar dan heb ik eerst kerstspelrepetitie. Ik speel weer Maria dit jaar. Weet je in ieder geval zeker dat ik rein genoeg ben.'