'Lang leve de stamppot'

De term bestaanszekerheid herinnert aan de piramide van Maslow, waarvan bestaanszekerheid een van de fundamenten is. Het is toch eigenlijk van de zotte dat mensen zich in ons rijke en welvarende land zorgen moeten maken om hun basislevensbehoeften.

Helaas is het zo. Gedreven door de turbulentie in de wereld en de hoge inflatie zijn prijzen voor gezond voedsel enorm gestegen. Veel mensen zijn daardoor geneigd of worden verleid terug te grijpen op 'ultra processed' voedsel. De belofte 'rijk aan vezels' betekent dat je feitelijk gemalen houtvezels eet, zo zag ik recentelijk in een consumentenprogramma. Tsja…

Intensief bewerkt voedsel helpt wellicht de honger even te stillen en een gevuld gevoel te krijgen, maar draagt zeker niet bij aan de volksgezondheid. Integendeel. Dat vind ik maatschappelijk een onderbelicht thema. Een slechte volksgezondheid legt immers een enorme druk op ons zorgstelsel, dat nu al in zijn voegen kraakt.

Als samenleving kunnen we het toch niet accepteren dat onze boeren en tuinders gezonde producten van het land moeten doordraaien of dumpen omdat de supermarkten die niet zien zitten of te duur vinden. Bessen, appels, aardappelen, wortelen: eerlijke producten van eigen bodem. Nog los van het ethische aspect verdient de agrariër zo geen cent aan de gewassen die hij met liefde en toewijding heeft geteeld.

Ik vind dat politiek Den Haag daar eens nadrukkelijk aandacht voor moet hebben. Een gevarieerd voedselpatroon zorgt voor een gezonde samenleving en vermindert uiteindelijk de druk op ons zorgstelsel. Dus pleit ik voor een herwaardering van voedzame kost van eigen bodem: lang leve de stamppot!