Tot hier en niet verder

Mijn gedachten gaan terug naar de boktorcrisis van 2010. Europese regels schreven voor dat Boskoop drie maanden op slot moest vanwege de vondst van twee larfjes. Als dit was gebeurd, dan waren honderden bedrijven failliet gegaan. Deze kwekers konden niets aan de situatie doen. Zij hadden er geen schuld aan.

Mijn rechtvaardigheidsgevoel was getergd tot in het diepst van mijn ziel. Met ons kringbestuur hebben we lang ingepraat op de vertegenwoordigers van het ministerie. Het was alsof je tegen een muur praatte.

Vervolgens heb ik in al mijn emotie en frustratie gezegd dat als ze niet wilden luisteren, we een snelweg zouden afzetten, de A4 of de A12. De vrachtwagens die we nodig hadden om een snelweg te blokkeren, waren binnen no time geregeld. Gelukkig is de actie nooit doorgegaan omdat het ministerie op tijd bij zinnen kwam en de sluiting uiteindelijk drie weken werd. Ik was niet trots op mijn dreigement – LTO vond mij als bestuurder te activistisch – maar het heeft zeker invloed gehad op het vervolgproces.

En dan zie ik deze week de beelden uit Den Haag. Dan word ik warm van binnen. Ik ben zo trots op al die actievoerders. Er waren ook neven van mij bij. Dit was nodig. Er zijn nieuwe piketpalen geslagen, tot hier en niet verder. Minister Carola Schouten van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit zegt met veel poeha dat onder haar leiding geen halvering van de veestapel zal komen, nee maar hoeveel krimp dan wel?

Premier Mark Rutte en consorten zijn niet meer dan slippendragers van het grootkapitaal. Schaam je diep! Boeren houden van de natuur, leven en werken erin en verdienen er hun snee brood mee. Ondanks al hun investeringen in duurzaamheid lijkt het nooit genoeg.

40 procent van onze stikstofdepositie komt uit het buitenland. Als we in Nederland de veestapel halveren, dan krijgen we daar nog meer vandaan.

Verder wil Europa meer kalkminnende natuur in onze Natura 2000-gebieden. Waarom zijn zuurminnende planten ineens de gebeten hond? Het lijkt wel plantenracisme.