Europese Commissie moet eerlijk zijn over eieren

Aangezien de Commissie steeds schermt met het consumentenbelang, zou je toch denken dat de consument van vrije-uitloopeieren daarover geraadpleegd is? Dat was dan ook een van de schriftelijke vragen die ik met collega Huitema aan de Commissie stelde. Op welk onderzoek is deze regel eigenlijk gebaseerd?

Met een flinke overschrijding van de antwoordtermijn ontvingen we begin maart een antwoord zonder dat op die vraag werd ingegaan. Klaarblijkelijk heeft de Commissie dus geen enkel bewijs dat de consument twaalf weken het maximum vindt.

Ondertussen is ook in het Verenigd Koninkrijk de twaalfwekentermijn verlopen. Op het doosje gaat een simpele sticker met de tekst 'laid by hens temporarily housed in barns for their welfare'. In België is al langer een soortgelijke oplossing met een eenvoudige sticker die de consument informeert.

Toen enkele Britse collega-parlementsleden hoorden dat Nederlandse pluimveehouders de scharrelei-prijs betaald krijgen, terwijl de retail er vervolgens alsnog een sticker opdoet, waren ze echt verbijsterd. De sticker voor de consument is uiteraard prima in deze situatie.

Maar ze konden hun oren niet geloven dat de retail de paar centen extra per ei niet doorbetaalt aan de pluimveehouder. En dat terwijl de consument door deze eieren te kopen juist de duurzaamheidsinvestering mogelijk wil blijven maken.

Laat de Commissie vooral even kijken naar al het bewijs uit de praktijk. De stickers maken inzichtelijk dat de consument begrijpt dat de hennen tijdelijk binnen zijn en nog steeds graag kiest voor deze eieren.

Het wordt dus tijd dat de Commissie zich niet langer verschuilt achter een vermeend consumentenbelang, en dit ongegronde vacuüm in de regelgeving aanpast. Zo komt de kleine meerprijs daadwerkelijk terecht bij de producenten en blijft niet hangen elders in de keten.