'Partir c'est mourir un peu'

Partir c'est mourir un peu, wat zoveel betekent als: afscheid nemen is zwaar. En zo voelt het ook. Het waren acht bewogen jaren. Het begon met een reorganisatie van de LLTB en het oprichten van een nieuw LTO Nederland.

Waar we dus eerst tijd en energie hebben gestoken in onze eigen organisaties, hebben we ons de jaren daarna volledig kunnen inzetten voor de belangenbehartiging. Het begon met de fosfaatrechten, ellende door de PAS-uitspraak, gevolgd door de fipronilaffaire, overvloedige regenval, droogte en een watersnood. Met als klap op de vuurpijl de hele stikstofcatastrofe.

Ik heb me afgevraagd of er gedurende die jaren weleens een periode zonder crisis was, maar dat blijkt achteraf bekeken niet het geval. Sterker nog, de ene na de andere crisis volgt zich in een steeds sneller tempo op. De vraag die mij écht bezighoudt, is waar dit ophoudt. Een ding staat voor mij als een paal boven water: onze lobby richting gemeenten, provincies, landelijke overheid en Brussel houdt nooit op!

Je ziet de gevolgen als een overheid niet luistert en niet wil overleggen. Dan is er iemand als Johan Remkes nodig om te concluderen dat de kloof tussen platteland en de overheid, de culturele elite en de pers wel heel groot is geworden. Voor ons niks nieuws en we hebben daar ook regelmatig voor gewaarschuwd.

Tot slot mijn oproep aan onze eigen overheid en Brussel: maak in één keer duidelijk wat jullie willen, waarom en wat het jullie waard is en geef ons dan de tijd om daaraan te werken.