'Halvering van de veestapel' is vreselijk om te zeggen

Dit weekend las ik op buurtenregio.nl een interview met Chris de Stoop, schrijver van het boek ‘Dit is mijn Hof’. Dat boek gaat over het ouderlijk boerenbedrijf van de schrijver, welke plaats moet maken voor de ontpoldering van de Hedwigepolder. Het boek is een aaneenschakeling van herkenning en emotie.

In mijn tweeëntwintigste levensjaar moest ook onze boerderij in het Friese Offingawier wijken voor water en woningbouw. Waar ooit de koeien graasden en ik als kleine jongen op een Ford 2000 het gras aan het schudden was, varen nu motorkruisers. Over landschapspijn gesproken!

De stikstofdiscussie en de Hedwigepolder hebben met elkaar gemeen dat het boeren bedreigt in hun bestaansrecht. Volgens Chris de Stoop laten “boeren niet alleen hun beroep achter met het stoppen, maar ze verliezen ook hun ziel. Dat voel je als je geboren en getogen bent op de boerderij.” De Stoop zegt verder in het interview dat “uitspraken als halveren van de veestapel vreselijke dingen zijn om te zeggen. Je stelt Stalinistische normen en die leg je van boven af op.”

Volgens de schrijver kun je met overleg boeren meekrijgen in je verhaal, op voorwaarde dat je perspectief en continuïteit biedt. Ik ben het daar compleet mee eens. Enquêtes geven aan dat een overgrote meerderheid van de boeren wil investeren in duurzaamheid, zolang de gemaakte kosten ook terugverdiend kunnen worden.

Ik vind het vreselijk om te zien hoe de polarisatie rond duurzaamheid in de landbouw alleen maar toeneemt en vind, net als Chris de Stoop, dat kritiek op de individuele boer oneerlijk en onjuist is. In Brussel kijk ik daarom naar de bijdrage die de agrarische sector kan leveren aan de duurzaamheidsdoelstellingen, want er zijn legio mogelijkheden.

Zo heb ik een akkoord kunnen bereiken over het hergebruik van gezuiverd afvalwater voor irrigatie van landbouwgewassen en is het een kwestie van tijd voordat we kunstmestvervangers mogen toepassen boven de gebruiksnorm van dierlijke mest. Verder lijkt het ook de goede kant op te gaan met de goedkeuring voor het verwerken van insectenmeel in veevoer.

Ook bij de onderhandelingen over de invulling van het nieuwe landbouwbeleid probeer ik het vertrouwen in de boer en de ondernemersruimte van de boer te vergroten. Analyses van bijvoorbeeld de Europese Rekenkamer laten zien dat het opleggen van vergroeningsmaatregelen vanuit Brussel niet of nauwelijks effect heeft gehad op de biodiversiteit.

Ik ben ervan overtuigd dat het beter is om resultaten op een eerlijke manier te belonen en boeren zelf de ruimte te geven om na te denken hoe ze die resultaten kunnen behalen. Alleen samen komen we verder. Dat zouden we in Nederland, waar het poldermodel is uitgevonden, toch als geen ander moeten weten.