Een lesje nederigheid

Column Boomteelt Han Fleuren 18 apr 2020 om 15:11uur

Sinds 10 maart zit ik preventief thuis. Op het bedrijf leek het collega's verstandig dat ik met mijn zwakkere longen niet fysiek op het bedrijf zou verschijnen. Ik besloot vanaf dat moment om 'van thuis uit te werken'. Mijn vrouw doet sindsdien in overleg, 'het overleg' op het bedrijf.

Zo begon voor mij een nieuwe werkelijkheid van Skypen en op afstand besturen. Nadat onze drie middelbare scholieren ook thuis moesten werken, kwam het besef. Ook gezonde mensen blijven thuis. Hele sectoren liggen stil. Alsof we in een luchtballon zaten die te vroeg dreigde neer te komen. De maatschappij moest ballast afwerpen. Wat was qua besmetting te risicovol en niet écht noodzakelijk? Met kwekerijen in drie verschillende landen, met verschillende maatregelen, werd het heel spannend.

De landbouw is vitaal en kan in principe door. Maar kunnen we bomen nog leveren? Hoe krijgen we onze mensen veilig naar het werk? Zoveel mogelijk met eigen vervoer en zo min mogelijk mensen per auto. De plantmachine is voorzien van afscheidingszeilen. Rijen overslaan om afstand te houden. Werkplekken verder uiteen. Vaak handen wassen. Een kuchje? Blijf thuis! Dagelijks verandert de werkelijkheid.

Nu, een maand verder, ben ik naast het nursery-personeel in de medische sector, zeker ook ons nursery-personeel in de kwekerij dankbaar voor het doorwerken in deze bizarre tijd. Wij wel. Minder fortuinlijke bedrijven moeten de deuren sluiten vanwege de overheid of het weggevallen van vraag. Ik vraag me af in welk bedrijfsplan daar ooit rekening mee is gehouden. Ik heb in lezingen mensen vaak een niet-dodelijke crisis toegewenst. Het helpt je, weliswaar gedwongen, creatiever te worden. Zoals we hebben leren videobellen en straks anders zullen vergaderen. En niet steeds weer het land doorrijden, zoals ik de afgelopen 25 jaar deed.

Ik heb in lezingen mensen vaak een niet-dodelijke crisis toegewenst. Het helpt je creatiever te worden

Han Fleuren, boomkweker in Baarlo

• Lees wat er nog meer is geschreven over de coronacrisis

Ik merk dat het lijkt alsof mensen aardiger zijn voor elkaar. Bewuster van wat eigenlijk normaal is. In het Indiase Punjab kan men de Himalaya weer zien liggen, omdat de lucht schoon is. Rond Schiphol ervaart men de stilte en de streeploze blauwe hemel. Ik hoop dat we ons de positieve zaken van deze crisis zullen herinneren. Zo zullen we als bedrijven het besef hebben dat er naast een nieuwe werkelijkheid, ook een nieuwe kwetsbaarheid naar boven is gekomen. Niet alleen onze schooljeugd heeft les gekregen, maar ook onze maatschappij. Een lesje nederigheid.