Ot en Sien kunnen ons niet voeden

Het benodigd aantal handtekeningen is al binnen, maar de campagne loopt nog door. In de bijbehorende televisiespotjes wordt een klassieke tegenstelling geserveerd: beelden van dieren in stress versus een boer die een kip liefdevol in zijn armen heeft. Beide doen geen recht aan de werkelijkheid.

Dat de veehouderij nog stappen kan zetten op het gebied van dierwelzijn, wordt door niemand betwist. De geschiedenis leert dat de Nederlandse veehouderij zich goed kan aanpassen aan nieuwe, maatschappelijke wensen. Onze legkippen worden niet langer gehouden in batterijen, vleeskalveren vertoeven niet langer in kisten.

Maar dat een kleinschalige land- en tuinbouw alle 500 miljoen consumenten in Europa van voldoende voedsel kan voorzien, is een illusie. Duitsland alleen heeft iedere dag 40 miljoen eieren nodig. Dat ga je niet redden met bedrijven gerund door Ot en Sien.

Wat ik mis is het genuanceerde tegengeluid. Waar blijven de campagnes van onze vlees- en zuivelondernemingen over onze gezonde, veilige producten? Over onze sector die voedsel produceert zonder het welzijn van dieren of de zorg voor het milieu uit het oog te verliezen. Iedere dag weer.

Wanneer de maatschappij een streep wil trekken en daarmee een ongelijk speelveld creëert, zal ons voedsel in het buitenland worden geproduceerd. Of dat voor consumenten en dieren een goede ontwikkeling is, valt te betwijfelen.