Klimaatrevolutie in één generatie moet kunnen

Over de impact van het Klimaatakkoord wordt veel gesomberd. Vooral over de financiële pijn en gedragsaanpassingen die het van burgers en bedrijven gaat vragen.

Die angst voor torenhoge kosten en dat tal van leuke dingen in de toekomst niet meer kunnen, is voor een deel gebaseerd op een te enge blik. Ervaringen uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst, maar geven wel aanleiding om optimistisch te zijn.

Voornaamste bestrijders van klimaatonheil zijn de krachten die de vooruitgang sinds mensenheugenis stimuleren: technologische innovatie en humane inventiviteit. Technologie ontwikkelt zich in de richting van de menselijke behoefte.

Typerend voorbeeld is de auto. De verbrandingsmotor was na de benenwagen en paard en wagen ruim honderd jaar de meest effectieve aandrijvingsvorm voor mobiliteit. Omdat de mens die uitstoot niet meer wil en we alternatieven zien, loopt de fossiele motor tegen technologische grenzen aan.

Het dieselschandaal rond Volkswagen in 2015 gaf vrijwel alle autobouwers het laatste zetje om vol in te zetten op de switch naar de elektromotor. Honderden miljarden euro's worden nu in elektrische mobiliteit geïnvesteerd. De dieselkraan gaat langzaam dicht.

Hetzelfde gebeurt bij energie, industrie, gebouwde omgeving en de landbouw. De kolencentrales gaan dicht, woningen gaan van het gas en bedrijven reduceren emissies. Omdat het moet én omdat het kan.

De winnende bedrijven van de toekomst zijn de bedrijven die duurzame technologie ontwikkelen, omarmen en beschikbaar maken – gebruiksvriendelijk en betaalbaar – voor het grote publiek. Is het niet uit ideëel motief, dan wel omdat bij het verduurzamen van het leven van de gewone man simpelweg de euro van morgen te verdienen is.