Dwerggroei

Vorige week is er een kalf met een afwijking geboren. Erg klein van stuk, een scheve onderkaak en een raar gedraaid oor. Een perfect exemplaar voor een zorgboerderij, hoor ik u denken. En inderdaad, we hebben er een zorg bij.
Toen ik het kalf na haar geboorte in het stro zag liggen, dacht ik dat ze de avond niet zou halen. Zo klein, zo fragiel - denk aan de grootte van een reekalf. Moeite om te gaan staan deed ze niet en haar moeders uier werd dan ook niet gevonden. ‘Is ze te vroeg geboren?’ hoorde ik mezelf vragen.
Volgens mijn man was de uitgerekende datum volgende week. ‘Ik snap het niet’, zei hij. ‘Het is het derde kalf van deze koe. De eerste twee waren kerngezond.’ Hij besloot haar een fles aan te bieden - die ze wonderwel pakte - en tussen de koeien in de potstal te laten liggen. Hierdoor zou ze op een gegeven moment wel de noodzaak voelen in de benen te komen.
‘Dwerggroei’, diagnosticeerde de dierenarts. Of dat genetisch is bepaald of tijdens de celdeling is ontstaan durfde hij niet te zeggen. ‘Maar groot zal ze niet worden.’ En dus staan we voor een ethisch dilemma.
Natuurlijk doet mijn man zijn best voor het kalf. Sinds zijn start hier op de boerderij, nu ruim twee jaar geleden, is hem nog geen kalf ontglipt. Als hij mij daaraan herinnert, zie ik een trots lachje op zijn gezicht. ‘Het gaat me niet gebeuren dat dit kalf er nu tussendoor schiet. Als ze ondraaglijk zou lijden, dan was een spuitje snel gegeven. Maar ondanks haar aparte uiterlijk zie ik geen sporen van pijn en ik behoud graag die nullijn.’
Toch zie ik hem denken, twijfelen. Wat doe je met een kalf als je weet dat het nooit een koe gaat worden? Als je weet dat het veel energie, tijd en geld gaat kosten om er enigszins vlees aan te krijgen? Als je weet dat geen enkele handelaar het dier wil hebben, zelfs niet als je geld toe geeft?
We staan bij het hok. ‘Mag ze blijven?’ vraag ik mijn man. Stiekem ben ik al aan haar gehecht. De korte pootjes, de poezelige vacht, de kleine oortjes; is een gezond kalf al aaibaar, dan is deze dat in het kwadraat. Ik snap dat ze nooit geld zal opbrengen en ook geen persoonsgebonden budget (pgb) meebrengt, zoals gebruikelijk is op een zorgboerderij. Ze zal ons dus alleen maar geld kosten.
‘Als boer moet je accepteren dat je niet alleen toppers hebt’, zegt hij. ‘Ze mag blijven. Maar niet van harte.’