'Dans met je angst'

Zo kon ik mijn kinderen, vriendjes, neefjes en nichtjes een onvergetelijke jeugdherinnering bezorgen door de sleetjes achter onze Land Rover Defender te hangen en over de besneeuwde bos- en veldwegen te rijden. Ik waande me weer even kind, zelf zittend op een sleetje, achter mijn vader met destijds eveneens een Land Rover Defender. Glijdend, af en toe dansend en kirrend van de pret.

Maar ik schrijf deze column natuurlijk enkele dagen, voordat u hem leest. Ik heb een onbestendig gevoel. Zoals wanneer een naderend onheil dichterbij komt. Het is alsof het coronavirus even niet bestaat en een andere koorts het nieuws domineert. Het is niet dat we geen winter gewend zijn, maar de voorspelde temperaturen zijn nu wel erg laag. De combinatie sneeuw en vorst bij een heldere hemel geeft daarbij nog eens extra koude nachten.

We zijn met onze boomkwekerij een industrie zonder dak. In 2009 kostte de invallende vorst met sneeuw ons bijna de kop. De herbeleving van die winter en zijn gevolgen doet me nog meer dan de koude zelf sidderen. Pure onrust. Zorg voor het bedrijf, voor onze medewerkers, voor het gezin.

Er is niet veel aan te doen. Afwachten. Wat is het effect van de sneeuw? Van de zon? Tegenwoordig hebben we op vrijwel ieder perceel een WolkyTolky-weerstation staan. We meten nu per 10 centimeter hoogte de temperatuur. Het koudste punt zit in een heldere nacht op 1 tot 2 centimeter boven de sneeuwgrens. Wat kun je met deze kennis doen? Moeten we de bomen met sneeuw aanhogen of juist wegvegen?

Jaren geleden leerde ik een wijze les: je hebt de omstandigheden zelf niet in de hand, maar wel hoe je met de omstandigheden omgaat. In plaats van bang te zijn voor de vorst en de sneeuw die schade aan de bomen kunnen geven, is het misschien beter om nu te genieten van de winterse omstandigheden. Dus bekijk ik het van de andere kant. Hoe mooi kleurt de wereld door de sneeuw? Als ik moet kiezen tussen piekeren of dansen in de sneeuw, dan weet ik het wel. Het advies aan mezelf luidt dan ook: dans met je angst.