LTO-voorzitter ben je niet zomaar

Crises met betrekking op voedselveiligheid, dierziekten, milieu of markten zorgden ervoor dat de voormannen volop in de wind kwamen te staan. Want doe het maar eens goed voor een hele (deel)sector.

Toch is de tijd nu anders. Toen LTO Nederland in 1995 van start ging, was de politiek in Den Haag best overzichtelijk. De Tweede Kamer telde 12 partijen, 4 minder dan nu. En de 3 regeringspartijen van toen waren samen goed voor 92 van de 150 zetels. Anno nu is het politieke landschap veel meer versnipperd. En dat is niet alleen in Den Haag zo, maar ook in Brussel.

De vaste lobbylijnen en contacten voldoen niet meer. De traditionele boerengezinde partijen zijn niet meer zo groot als ze waren en moeten opboksen tegen een links front met vooral oog voor de nadelen van met name de veehouderijen.

Sociale media en beeldvorming spelen een veel grotere rol, juist ook in de politiek en de lobby. Meningen lijken steeds vaker feiten en vice versa. Het gaat niet meer om de waarheid, maar om beeldvorming.

Eveneens is de sector zelf meer verdeeld dan ooit. LTO heeft in de loop der jaren tal van vakbonden, actiegroepen en one-issuepartijen naast zich gekregen. Waar de ene boerengroep het stikstofprobleem ontkent, werkt de andere zich een slag in de rondte voor passende oplossingen om uit de impasse te komen.

Het zoeken naar het gemeenschappelijk belang van de sector als geheel is belangrijker dan ooit. En dat vraagt van een boerenman of -vrouw veel lenigheid en verbindend vermogen. Juist in turbulente tijden zijn leiders nodig die kunnen verbinden, de dialoog aangaan, het vertrouwen opbouwen, continu blijven zoeken naar het gemeenschappelijk belang en dit belang benadrukken. En die doen wat er moet worden gedaan.