Lief dagboek,

Eigenlijk had Weesp alles wat ik zocht: een leuk stadscentrumpje, boetiekjes, grachten, bruggetjes, kroegjes, leuke sportclubs, een theater, station, een prachtig buitengebied, de Vecht, het IJmeer, een leuke basisschool. Leuke vriendinnen.

En waar ik de afgelopen weken stond te stuiteren bij de gedachte dat we straks op een prachtige, eigen boerderij wonen, voel ik me nu stilletjes. Bedrukt. Een beetje eenzaam ook, want ja. Gewoon.

Nooit had ik gedacht zo vaak te verhuizen. Het wordt de zesde keer, de vierde provincie. Moeilijk, voor een vrouw die zich graag hecht aan mensen, een plek. Die haar veiligheid zoekt. Die zich niet steeds opnieuw wil hoeven bewijzen, niet opnieuw de weg wil zoeken. En twijfelt of mensen haar wel leuk vinden.

Ik heb het nodig dat mensen me kennen. Dat ze weten wie ik ben, wat ik nodig heb. Bij wie ik mag zijn. Snap je, lief dagboek?

Helaas zijn er ook nu weer mensen boos. Want ja, als je ergens weggaat zijn mensen ook teleurgesteld. Kijken ze je niet meer aan. Dat was in Drenthe, dat is nu. En het raakt me heus.

Ik weet: iedereen heeft zijn kruisje. De een is ziek, de ander ongelukkig in de liefde. Vriendinnen die geen moeder meer hebben, een schoonzus met een overleden kindje. Mensen met geldzorgen, met psychische pijn. Eigenlijk ken ik niemand die alleen maar huppelt, aan wie verdriet voorbijgaat. En misschien is mijn verdriet daarom ook maar relatief.

Schrijven helpt, zoals altijd. De hele dag – ik schrijf dit 's avonds – lag er een dikke deken over me heen. Brandden de tranen achter mijn ogen. Maar nu de gedachten woorden zijn geworden, geordend zijn, trekt de mist wat op. En ik weet heus dat duizenden mensen deze bladzijde uit mijn dagboek lezen. Over de woorden nadenken, ervan schrikken. Meeleven, erom lachen. Dat maakt kwetsbaar, maar ik houd me hieraan vast: al moet ik me straks weer honderd keer voorstellen, jullie weten tenminste wie ik ben.