Een vaste basis

'Dus dan heet de nieuwe boerderij ineens de oude boerderij?' Joris (4) kijkt me moeilijk aan. 'Maar we hebben toch al een oude boerderij? In Drenthe?' 'Laten we die 'de eerste' boerderij noemen', stel ik voor.

Als boer neem je niet alleen een nieuwe baan, maar een nieuw leven. En je gezin ook. Voor de kinderen vind ik het eigenlijk het moeilijkst dat we wéér gaan verhuizen. Vooral voor de oudste. Hij heeft een leuke klas en zit op voetbal. Zijn beste vriend heet Ole. Ole en Olle: in gedachten had ik ze al samen naar de middelbare school zien fietsen. Naar het strandje, naar de kroeg, wedijverend om de meisjes. Loslaten maar weer.

Hoe reageerden de kinderen zelf? Enthousiast, toch wel. 'Krijgen we eindelijk een huis? Een eigen kamer?' Ik knikte. 'En zelfs een bad.' Joris juichte. Dat wilde hij zó graag. 'En we kunnen koeien halen met een bootje. En vissen.' Nu dansten en sprongen ze gedrieën door de kamer. 'Maar: pas na Sinterklaas, jongens.'

Een paar uur later was bij Olle het nieuws ingedaald en besefte hij dat we niet alleen in een ander huis zouden gaan wonen. 'Ik moet zeker ook naar een andere school?'

Ik nam hem op schoot en aaide zijn blonde koppie. 'Ja, we gaan weer een leuke, nieuwe school voor je zoeken. Waar je vast ook weer nieuwe vriendjes vindt. Ik heb net op de computer een leuke plek gevonden, kijk: met mooie schooltuintjes, een leuk speelplein én voor ieder kind een eigen tablet.' Olle sprong op. 'Mag ik daarheen? Morgen? Alsjeblieft?' Dat kon nog best wel eens een lang half jaar voor hen worden.

En voor ons? Wij willen het vooral netjes afronden in Weesp. Wachten tot er een nieuwe boer is gevonden en deze helpen inwerken. Projecten afronden, rustig afscheid nemen. Zorgen dat de overgang voor de kinderen soepel verloopt. Want hoe onrustig en nieuw ons leven ook mag worden, ons gezin is de vaste basis. Een hele sterke, gelukkig.