Een maand in het ziekenhuis

Bij elke snee denken we weer terug aan de eerste maand van onze relatie. Het was 2010 en Jurre liet me tijdens onze tweede date zijn gehechte middelvinger zien, veroorzaakt door een vallende ladder op de boerderij. Niet superaantrekkelijk, nee. Zeker niet toen we 's avonds met zijn vrienden naar een Amsterdamse club gingen en midden op de dansvloer zijn hechtingen losschoten. Daar stond ik dan met een rol wc-papier en bebloede handen.

De volgende ochtend werd zijn vinger rood en dik. Ook kreeg Jurre koorts. De geraadpleegde dokter meldde een bacteriële infectie. Een vies beestje was via de snee naar binnen gekomen. Hij schreef antibiotica voor en adviseerde opnieuw te bellen als de rest van zijn hand ook zou opzwellen.

Dat gebeurde. Ik moest echter de volgende ochtend met de trein naar een conferentie in Brussel, ik werkte toen nog als journalist. Al snel belde Jurre: 'Van de dokter moet ik nu toch naar het ziekenhuis.' En terwijl ik midden in een persconferentie zat, werden de berichten op mijn telefoon steeds zorgelijker: 'Ze gaan me opereren.' En: 'Mijn vinger moet er misschien af.' Ik slaakte een gilletje, sprong op en rende op mijn pumps het conferentiegebouw uit. Op naar de trein, op naar het ziekenhuis.

Op naar mijn nieuwe vriend.

In de uren die volgden bleek dat de vinger van Jurre kon worden behouden. Wel waren er drie operaties nodig om de bacterie weg te krijgen en lag hij een maand in het ziekenhuis. Niet aaneengesloten, nee. Steeds als hij naar huis werd gestuurd met een doos antibioticapillen, kwam de bacterie weer terug en moest Jurre opnieuw aan het infuus. Maar stiekem was die ziekenhuiskamer best gezellig. Zodra mijn werk het toeliet, snelde ik me er weer naartoe om naast zijn bed te zitten. Of eigenlijk ín zijn bed. Knetterverliefd.

Met zijn vinger kwam het nooit meer helemaal goed, hij staat stijf van het littekenweefsel. Maar ach, er zit een prachtige trouwring om.