De thermometer delen

'Ik weet niet wat ze heeft', zei Jurre. 'Haar oren en hoorns zijn koud en haar poten lijken lam. Ze is bijna vijf maanden drachtig van haar zesde kalf. Ik wil even meten of ze koorts heeft, maar zie de koeienthermometer nergens. Kun je thuis die van ons halen?'

Ik keek Jurre niet-begrijpend aan. 'Ónze thermometer? Ga je die in haar kont stoppen?'
'Ja, wat moet ik er anders mee?'

'Je gaat toch niet ónze thermometer in een koeienkont stoppen en daarna weer zelf gebruiken?'
'Waarom niet? Ik maak hem heus weer schoon.'

Gatver, het idee. Ik vind het al een dingetje dat we hem als gezinsleden om de beurt gebruiken, maar om hem nu ook nog met een koe te delen, ging me echt te ver. 'Goed, maar ik koop voor ons wel een nieuwe.' Jurre schamperde, mompelde iets onverstaanbaars en verdween naar de stal.

Koorts bleek niet aan de orde. Wat dan wel? De veearts kwam erbij en vermoedde kopziekte. Sanne kreeg een calcium-magnesiuminfuus en leek al na een paar minuten weer de oude. Ze stond op en liep met Jurre naar de dichtstbijzijnde kalverwei, waar hij haar goed in de gaten kon houden.

'Het zou kunnen dat het voorjaarsgras te weinig magnesium bevat', zei de veearts. 'Ze zal waarschijnlijk nog een paar keer vallen. Hier heb je enkele infusen en magnesiumpillen. Bel me over een paar dagen nog eens.'

Het bleef inderdaad kwakkelen, en niet alleen met koe Sanne. Ook dochter Roos werd ziek en rolde van de waterpokken in een heftige buikgriep. Na twee dagen diarree en gegil van de buikpijn belde ik wanhopig de huisarts. 'Heeft ze in de afgelopen 24 uur een plasluier gehad?', wilde hij weten. 'Huilt ze met tranen?' Beide vragen kon ik met ja beantwoorden. 'En heb je gemeten of ze koorts heeft?'

Ik keek naar buiten, waar ik mijn man weer geknield naast Sanne zag zitten. 'Dokter, mijn man heeft eergisteren de thermometer gebruikt. Voor een koe. Ja, een koe. Wat vindt u daarvan?'