De grootste kleine boerderij

Zelfs mijn vegetarische vriendin sprak er enthousiast over: 'Zoals deze boeren landbouw bedrijven, vind ik het goed. Er is zoveel harmonie met de natuur, zoveel respect. En met hun verhaal bewijzen ze dat het mogelijk is om een ecosysteem te creëren dat zichzelf in stand houdt zonder dat er gif, kunstmest of antibiotica worden gebruikt. Eigenlijk zouden alle boeren deze film moeten zien.'

Goed. We pakten een wijntje, schoven onderuit op de bank en zagen hoe een Amerikaans stel uit Los Angeles het leven in de stad verruilde voor 80 hectare dorre, uitgeputte grond. Hierop wilden ze groenten verbouwen, dieren houden en fruitbomen kweken.

Hun romantische ideeën werden al snel geconfronteerd met de realiteit: de kippen werden afgeslacht door wilde coyotes, de fruitbomen werden van bovenaf aangevallen door spreeuwen en van onderaf door slakken, waardoor 80 procent van de oogst in de eerste jaren verloren ging.

Toch bleek het stel taaier dan gedacht en met behulp van een lange adem en vele vrijwilligers vonden ze voor elk probleem een natuurlijke oplossing. Apricot Lane Farms, zoals hun boerderij heet, is nu biodynamisch gecertificeerd en inderdaad een prachtig voorbeeld van hoe dier, mens en omgeving perfect in balans zijn. Prachtig.

Toch bleef één vraag door mijn hoofd spoken: hoe hadden deze mensen financieel hun hoofd boven water kunnen houden? Ze waren uit Los Angeles vertrokken zonder geld, spraken wel kort over een investeerder, maar als ik het mag inschatten, hebben ze de eerste vijf jaar niets verdiend.

Een realistisch inkijkje of analyse over de haalbaarheid van deze agrarische idylle was fijn geweest. Dan zou ook mijn vriendin snappen dat we dit als boeren niet zomaar kunnen kopiëren. Doordat de docu deze reflectie mist, blijft het voor het grote publiek een sprookje en voor de meeste boeren een utopie.