Zintuigen in bloei

Een huppeltje hier, een sprongetje daar. Alsof de koeien de aanmoediging van het publiek misten. Of hosten ze als altijd, maar miste ikzelf het publiek? Dat kan ook. Als je vreugde deelt, wordt deze veel groter.

Er gebeurde nog iets op zaterdag: de vier nieuwe varkens arriveerden op het erf. Biggetjes nog. Gewend aan donkerte en beton zetten ze voorzichtig hun eerste stapjes in het weitje aan de voorkant van onze boerderij. Het lange gras kietelde hun roze lijfjes, hun lange snuit wroette in de grond. Fietsers stopten, kinderen joelden en verzonnen de mooiste namen. Tóch publiek.

Zo'n eerste lentedag doet alle zintuigen ontwaken, bloeien. Het leven wordt lichter, warmer, vrolijker. Ook Jurre melkt weer met plezier. 'Eindelijk geven de koeien weer wat liters. De wintermaanden waren zo schraal. Stond je twee uur te werken voor nauwelijks 400 liter. Dat aantal gaat nu rap omhoog. Hoorde je me fluiten?'

Zoals in het hele land lopen ook onze drie kinderen thuis. Vind ik dat zwaar? Soms. Vooral omdat ik naast moeder, boerin, columnist en echtgenote ineens ook juf ben. In een krappe wooncontainer. Soms vindt mijn oudste zoon (groep 3) het leuk om opdrachtjes te maken, maar vaak ook helemaal niet. En dan schreeuwt zijn zusje overal dwars doorheen, waar zoon Joris dan weer gek van wordt. Gelukkig kunnen ze naar buiten. Skelteren, op de trekker, in de zandbak. Die ruimte op het erf, daar boffen we toch mee.

In de slootkant naast me landt nu een reiger. Met zijn lange nek en snavel buigt hij voorover naar het water. Geduldig, verstild. Pats, hij vangt een kikker. Arm beest. Zijn pootjes spartelen alvorens ik ze als een dikke bobbel door de reigernek zie glijden. Schijnt eindelijk de zon, zit-ie nu weer in het donker.

Enfin, in alle gekte hebben we het goed. Terwijl de wereld tot stilstand lijkt gekomen, gaat het boerenleven door. En de lente gelukkig ook.