Onzichtbaar gevaar

Maar, zo stond in de Lonely Planet, een bezoek van één dag kon geen kwaad. Zéker niet wanneer je op de paden bleef. Op het gras en bij de waterkant was de straling het hoogst.

Dus ik ging. En zelden ben ik zo in paniek geraakt. Ten eerste omdat de stad Pripjat, die dicht bij de kernreactor lag en ooit 50.000 inwoners telde, volledig verlaten was. Op straat lagen verloren schoenen, verroeste auto's en achtergelaten babypoppen. De bomen groeiden dwars door de huizen heen.

Ten tweede was onze Russische gids zo dronken als een tor. Met dubbele tong en een adem van wodka legde hij uit wat een geigerteller was: een apparaat dat we mee kregen tijdens de excursie en dat de hoeveelheid straling op een bepaalde plek kon meten. Bij een te hoge waarde zou hij gaan piepen.

En dat deed hij dus continu. Zéker toen de gids na een korte rondwandeling door de stad ineens een bosschage indook. 'I want to show you the river.' Ik protesteerde, maar de gids lachte zijn dronken lach. 'Jullie Europeanen zijn overal bang voor.' Hij hoorde die geigerteller toch ook? 'Die hoor ik al twintig jaar en ik leef nog steeds. Kijk, ik durf zelfs in het gras te liggen.'

Na een dag alarmerend gepiep en gezwets van die rottige Rus was ik volledig overstuur. Hoeveel straling had ik opgelopen? Zou ik ziek worden? Doodgaan? Waarom was ik hierheen gegaan? Bij terugkomst in Kiev trok ik al mijn kleren uit en gooide deze in een prullenbak. Deed mijn lenzen uit, knipte mijn nagels. Wég met die straling, al wist ik heus dat die dwars door alle kleding heengaat.

Waarom vertel ik dit? Omdat ik de angst van toen de laatste tijd weer voel. Corona is niet te vergelijken met de ramp in Tsjernobyl, maar net als straling ruik, hoor en zie je een virus niet. En dus kan het gevaar overal zijn. Misschien wel bij die ene vaste klant in de boerderijwinkel, of bij dat leuke gezin dat altijd kalfjes komt aaien.

We houden afstand, we wassen handen. Maar een geigerteller voor virussen zou welkom zijn.