Raspmarathon

Het goede nieuws: we hadden een raspmachine. Geen gedoe met een handrasp. Het enige wat we hoefden te doen, was de kaas in stukken te snijden en te ontkorsten. Het minder goede nieuws: de raspmachine stamde nog uit de vorige eeuw en werd heet, heter, heetst na de zoveelste kaas. Om de machine een beetje te ontzien, moesten we dus noodgedwongen met kleine porties werken en het raspen zoveel mogelijk afwisselen met de andere werkzaamheden.

Zou je vaker zo'n klus hebben, dan zou je mensen inhuren om te helpen. Maar nu wilden we zelf de schouders eronder zetten. Knallen. Weg achter de computer, verstand op nul. Doorgaan. En ondertussen lekker kletsen – want dat kan, als je iets op de automatische piloot doet. Sterker: we hebben vergaderd tijdens het raspen. Mét de mannen erbij, die – eerst onder protest – ook mee gingen raspen. Alleen de notulen schoten er even bij in.

Het fijne van geraspte kaas is dat je je minder goed gelukte kazen kunt mengen met de goede kazen. Door elkaar gehusseld smaakt het heerlijk. Een aantal maal mixten we tot wel vier of vijf kazen door elkaar om uiteindelijk tot de perfecte smaak te komen. Verrassende samenstellingen; smeuïg doch pittig.

Goed. Op het moment van schrijven hebben we twee raspdagen achter de rug en zitten we op bijna twee derde van de productie. Nog even doorzetten. Mijn kleren ruiken naar kaas, mijn haren ruiken naar kaas. Maar: een eer is het, een eer blijft het. Want komende week liggen ónze zakjes kaas bij 450 huishoudens. Eet smakelijk allemaal!

PS: Appje van collega Wendela: 'Goed nieuws: Hetzelfde bedrijf wil nog een levering in week 49. Dan 168 kilo kaas.' Wauw, vergeleken daarbij is 70 kilo niets. Als we het hoofd maar koel houden. Of nog belangrijker: de raspmachine.