Kom niet aan de wetenschap

Ik twijfel even of ik een smiley met een tong uit zijn mond zal terugsturen, maar stop de conversatie. Onzeker kijk ik om me heen. Naar de duizenden boeren op het sportveld, de sprekers achter de microfoon. De lange rij trekkers, die me tot zojuist zo'n trots gevoel hadden bezorgd. Hadden we hier niet moeten staan?

Mijn broer is een echte wetenschapper. Net als mijn andere broer en mijn vader. Onze vrienden.

'Lieuwe is ook boos op ons', zegt Jurre en staart naar zijn telefoon. 'In de appgroep stuurt hij allemaal documenten waaruit moet blijken dat de berekeningen van het RIVM over de stikstofuitstoot kloppen.'

'Maar wij hebben toch ook genoeg filmpjes gezien en artikelen gelezen die de resultaten van de onderzoeken in twijfel trekken?' hoor ik mezelf verdedigen. 'Ik sta hier trouwens voor veel meer dan alleen het RIVM. Ik sta hier voor alle frustraties van de afgelopen jaren. Voor het kortzichtige politieke beleid, de fosfaatrechten, de boete. De denigrerende en beschuldigende artikelen in de media. Al vaker hoopte ik dat we als boeren in beweging zouden komen en moet je eens zien: wát een eenheid, wát een vuist.'

Genoten had ik van onze tocht op de trekker naar De Bilt. We vertrokken in het donker, de zwaailichten aan. Verzameld met veertig anderen, de wegen blokkerend. De duimpjes van burgers, de zwaaiende kinderen. De versmelting met trekkers uit andere delen van het land. Het was echt magisch.

We lopen terug naar onze trekker en sluiten ons aan bij de stoet naar Den Haag. De woorden van mijn broer en onze vriend blijven knagen. Op mijn telefoon probeer ik argumenten te vinden; feiten die ons protest rechtvaardigen. Maar door de bomen zie ik het bos niet meer: er zijn zoveel artikelen over stikstof, zoveel meningen. Iedereen is ineens stikstofdeskundige. Wie of wat moet ik geloven?

Opnieuw bliept mijn telefoon en ik bekijk het bericht van mijn vriendin. 'Ik hoor dat jullie bij het RIVM zijn. Waarom in hemelsnaam?' Ik zucht. We gáán al.