Een sprookje van nu (2/2)

'Laten we zijn groenten vergiftigen', riep de grootste boer. 'Of onze koeien in de tuin van de koning zetten', bulderde de bebaarde boer. 'Nee, laten we met onze trekkers de racebaan bezetten', bruiste de boerin. De boeren riepen door elkaar heen en hun plannen werden groter dan groot.

'Wacht', stamelde een kale boer. 'Waarom zo gemeen? Met jullie plannen maak je de koning en burgers boos. Waarom organiseren we niet iets leuks? Luister goed.' Hij vervolgde op fluistertoon en alle boeren knikten. Dat zouden ze doen!

De volgende dag was het druk in de supermarkt. Klanten liepen door elkaar en zochten in de stellingen. 'Waar is de melk? Waar zijn de tomaten? De wortels, de boerenkool? En waarom is er geen vlees?' Ze bestormden het kantoor van de supermarktbaas. 'Waarom zijn alle schappen leeg?'

De supermarktbaas snikte. 'De boeren hebben alles voor zichzelf gehouden. Ze denken dat jullie hun voedsel niet meer willen. Omdat jullie hen vinden stinken.'

De klanten staarden naar de grond. 'We schamen ons. Die stikstof komt niet alleen van de boeren, ook van ons. Wij willen vliegen, nieuwe huizen, zelfs een racebaan. En uit egoïsme hebben we de boeren laten vallen.' De supermarktbaas knikte. 'Een van de boeren gaf me deze brief vanochtend.'

'Kom vanmiddag met de koning naar de racebaan', las een klant hardop voor. 'Kom mee, geen tijd te verliezen.'

Opgewonden renden de burgers naar het paleis. 'Koning, kom! We gaan naar de racebaan.' Zwakjes snifte hij: 'Wat heb ik aan een racebaan? Ik had vanochtend niets te eten. Ik blijf in bed.' Maar de burgers trokken hem eruit. 'Meekomen, nu.'

Op de racebaan stond een kilometerslange tafel, vol met kannen melk, borden vol biefstuk en broccolitaart. Kommen vanillevla en schalen rode kool. Toet, toet, klonk het en om de bocht verschenen de boeren op hun trekkers. 'Schuif aan, er is voedsel voor iedereen.'

De burgers juichten, de koning juichte. 'Bedankt boeren, hoe kunnen we het goedmaken?'

'Door vanaf nu állemaal eens goed naar jezelf te kijken, in plaats van naar ons te wijzen. Eet smakelijk allemaal!'

En ze leefden nog lang en gelukkig.