Burgerlijk onbegrip over doodgespoten akkers

De discussie over geeloranje gras in het voorjaar is al jaren gaande, maar neemt toe. De weerstand groeit vanwege een kerend sentiment rond gewasbescherming, maar niet in de laatste plaats vanwege een ander fenomeen, namelijk de vergroening.

Akkerbouwers moeten 5 procent van het areaal na de oogst inzaaien met groenbemester. Vanwege verplichte onderzaai van vanggewas bij mais neemt het doodspuiten eveneens toe. Tegenstrijdig maar waar. Geeloranje bouwland hangt samen met hogere vergroeningseisen.

Bij de criticasters ontbreekt veelal enig besef over het waarom achter de chemische bestrijding. Zij maken zich vooral zorgen over de impact van stoffen als glyfosaat op het overige leven in en op de akker en ook op de volksgezondheid.

Terechte zorg, want het gaat om voedsel en het landschap. Maar die zorgen verminderen als de kennis over de werking van deze laagrisicomiddelen, de inbedding in een verantwoorde boerenpraktijk en de plussen en minnen van deze keuzes helder worden.

Overigens kiezen lang niet alle telers voor bespuitingen om het bouwplan onkruidvrij te krijgen voor het nieuwe groeiseizoen. Afhankelijk van bodem, weer en de opvolgende teelten worden groenbemesters en vanggewassen ook mechanisch ondergewerkt.

In veel situaties kan de boer moeilijk zonder. Onkruid is een hardnekkige last die voor het opvolgende gewas voor narigheid en opbrengstverlies zorgt. Een schoon zaaibed vermindert ook het aantal bespuitingen later in het groeiseizoen.

Gewastelers kunnen die dorre woestijnachtige akkers ten dele wel voorkomen. Het is beter om gras, onderzaai en groenbemesters een paar dagen na de bespuiting onder te werken en niet weken in verkleurde toestand te laten liggen. Boer blij, burger blij.