Droom verwezenlijkt na dertien jaar

Even schoot Ad van den Broek toch weer vol, bij de oplevering van de ontpoldering van de Noordwaard van de Biesbosch, vorige week maandag op zijn nieuwe bedrijf.
Dat ontging minister Schultz van Haegen van Infrastructuur en Milieu niet. ‘Met groot respect beluister ik de verhalen van de bewoners die hebben plaatsgemaakt voor het water’, vertelde ze even later in haar speech.
Bijna dertien jaar geleden ontwikkelde de familie Van den Broek plannen voor een nieuwe hal op hun manege en akkerbouwbedrijf, in de Noordwaard van de Biesbosch. Alles leek daarvoor in kannen en kruiken, totdat op het allerlaatste moment Rijkswaterstaat bezwaar maakte vanwege plannen voor de ontpoldering van de 2.000 hectare grote Noordwaard.
De familie was al meer dan drie jaar bezig geweest met de voorbereidingen: vergunningen waren binnen, tekeningen waren gemaakt en een dag later zou de schop de grond in gaan.
Rijkswaterstaat beloofde dat de familie binnen twee jaar op een andere locatie kon bouwen. ‘Maar dat is een beetje zwaar tegengevallen’, concludeert Van den Broek acht jaar later.
Er volgden jaren van onzekerheid over de toekomst, jaren van onderhandelingen met overheden, financiers en aannemers, jaren met tegenwerking en tegenslagen. De familie wilde in de Noordwaard blijven. Twee potentiële nieuwe locaties daar vielen af. Daarop richtten ze hun peilen op de locatie aan de rand van het gebied, maar bouwen kon alleen op een aan te leggen terp.
Ondertussen draaide het bedrijf door. ‘We deden niets meer aan onderhoud; we zouden immers vrij snel verhuizen’, vertelt de ondernemer. ‘Daardoor werd het langzamerhand…’ ‘…een bouwval’, vult een klant aan die meeluistert. ‘Maar wel heel gezellig’, zegt ze er meteen bij.
In die jaren ging het hele gebied op de schop. Het was een komen en gaan van vrachtauto’s, grondkarren, kranen en shovels. Wegen veranderden in een modderige glijbanen.
‘Er kwamen toen nog zo’n honderd kinderen op de manege’, vertelt Van den Broek. ‘Ouders kwamen hiernaartoe in een schone auto en kwamen thuis met een vieze auto. Eén keer kon een klant met een Fiatje al slippend niet meer vooruit of achteruit op de openbare weg.’ Hij kan er nu om lachen, maar het gedoe kostte de familie 40 procent van de manegeklanten.
De familie had in die tijd diverse adviseurs, onder andere relatiebeheerder Nick Buijks en vastgoedadviseur Arjan van Heerebeek van ZLTO. ‘Nick Buijks heeft met ons veel meegemaakt; hij is bijna familie geworden. En Arjan van Heerebeek heeft meer dan een huis voor ons verdiend.’
Uiteindelijk verrees een terp op de nieuwe locatie, niet ver van Werkendam. Een terp van 3,2 hectare groot. ‘Ik denk dat het een foutje is’, zegt Van den Broek lachend. ‘Het zou eerst 2,3 hectare zijn, maar ze hebben 3,2 hectare aangelegd. Dat was voor ons aan de ene kant gunstig omdat we meer ruimte kregen, maar we waren wel weer meer geld kwijt.’
Juli dit jaar zou de verhuizing naar de nieuwe locatie plaatsvinden, dacht de familie. Tot Rijkswaterstaat ineens meedeelde dat het vóór januari moest. De verhuizing was tussen kerst en nieuwjaar. Zo’n tien mensen zouden helpen. Maar binnen twee uur liepen al 45 klanten en kennissen van klanten te helpen. ’s Avonds half 12 was het hangbuikzwijn als laatste dier over. ‘Het had heel wat voeten in de aarde, maar we waren over.’
Van den Broek is zeer te spreken over de vrijwilligers. ‘Zonder hen red je het niet. Het is niet normaal wat ze allemaal doen. Daar word ik wel eens ontroerd van. Ze zien het een beetje als hun bedrijf.’
De nieuwe locatie heeft een scala aan faciliteiten: drie binnenbakken, waarvan er één 30 x 80 meter groot is, 80 stallen van 12 en 16 vierkante meter, een buitenbak, een springtuin met hindernissen, paddocks en een overdekte longeercirkel en stapmolen. Alles is ruim opgezet, met veel daglicht in de hallen.

Topruiters

De familie maakte op de nieuwe locatie een voortvarende start. Klanten die de afgelopen jaren zijn afgehaakt komen weer terug. Bovendien hebben zich al vier dressuurruiters aangemeld, die tot de nationale top behoren. De eerste die belde was grand-prixruiter Laurens van Lieren van stal Hexagon. Sinds juli traint hij ruim twintig paarden van hemzelf en van klanten uit heel Europa die hun paard op de Seleviahoeve stallen.
Later volgde de amazones Dominique Filion, Dinja van Lieren en een Russische grand-prix dressuuramazone. ‘Er staan hier nu onder andere paarden uit Rusland, Polen, Italië en Engeland’, vertelt Van den Broek.
Het begin is goed. Maar ze zijn er nog niet, benadrukt de Werkendammer. ‘Er moet nog veel gebeuren. We krijgen nog wel een kwaad jaar.’
Dit weekend is de opening. ‘Na dertien jaar vechten staat er wat we wilden.’