Steeds meer varkens in vaste stromen weggezet

Ilona LesscherDe Duitse vleesproducent wil inspelen op eisen die ketenbeheerssystemen stellen aan voedselveiligheid, kwaliteit en diergezondheid, maar ook de fokkerij en de ontwikkeling van diervriendelijke stalsystemen ondersteunen. Een eigen vee-inkoop is de manier om meer grip te krijgen op de dierstromen.
Een wat meer gekanaliseerde aanpak zoals wij die in Nederland al langer kennen, heeft Duitsland nog niet. Daar worden nu slagen gemaakt.
In Duitsland werden in 2014 58,7 miljoen varkens geslacht. Tussen de 16 en 17 miljoen daarvan deed Tönnies. Lukt het de slachter om grip te krijgen op de aanvoer, dan gaat in de toekomst twee derde van de varkens die Tönnies slacht in vaste stromen, verwachten insiders. Als dat het geval is, kan er ook invloed worden uitgeoefend op de gebruikte genetica, het voer en de houderij.
Slachterijen werken veel met tenders en hebben alle belang bij constante dierstromen van constante kwaliteit. Zijn beide niet optimaal, dan kost dat een slachterij handen vol geld. Actuelere cijfers zijn er niet, maar in 2004 becijferde het LEI dat met een niet optimale bezetting van de slachtlijn toen al 4 tot 12,50 euro per slachtvarken was gemoeid.
Aan de vraag wat het kost als vraag en aanbod botsen, is niet gerekend, maar dat ook dat veel geld kost bewijst de prijsvorming over de afgelopen twee weken toen de varkensprijs met 14 cent kelderde.
Het is daarom ook helemaal niet vreemd dat ketenpartijen steeds vaker de samenwerking zoeken en/of in marktconcepten proberen de productie en afzet efficiënt in te richten en faalkosten tot een minimum terug te brengen. Die ontwikkeling wordt versterkt door de duurzaamheidsslag die de sector doormaakt. De extra investeringen die daarmee zijn gemoeid moeten zich terugbetalen.
Dat blijkt niet eenvoudig. Het is daarom ook niet verrassend dat de Producenten Organisatie Varkenshouderij deze week pleit om in Nederland een systeem op te zetten analoog aan het Duitse Initiative Tierwohl waarbij de ondernemer een vergoeding per duurzaamheidsinvestering krijgt.
Blijft overeind dat er voor een constantere prijs meer sturing moet komen op het aanbod. Dat was ook een van de uitkomsten van het vleesdebat van Foodlog begin juni. In de praktijk betekent dat afspraken maken met leveranciers, varkenshouders dus.
En waar gaat dat makkelijker dan in een vaste relatie of concept. Als primaire producent scoor je dan niet altijd de hoogste prijs, maar ook niet de laagste. Of, zoals een varkenshouder het onlangs verwoordde: een vaste prijs over het jaar is mij wel een paar cent waard omdat ik voor de dalen niets hoef te regelen.