Asbest

Alle asbestdaken in Nederland moeten per 2024 vervangen of gesaneerd zijn. De overheid kondigde dit enkele weken geleden aan. Het betreft – naar alle waarschijnlijkheid – alleen asbest die in direct contact staat met buitenlucht. Dus dakbeschot waar bijvoorbeeld pannen op liggen, mag blijven liggen.
Wat ik me al weken afvraag: komt deze regelgeving door de brand in Roermond waar verspreide asbestdeeltjes tot een totale ontwrichting van de Roermondse binnenstad leidden? Of zijn verzekeraars bang voor nog grotere schadeclaims? Of is er toch echt bezorgdheid voor de volksgezondheid?
In ieder geval is helder dat de asbestdaken voor het merendeel liggen op stallen en loodsen van onze boeren. Een kleine 100 miljoen vierkante meters in Nederland. Daarvan ligt ongeveer 6,5 miljoen vierkante meter op Limburgse daken.
Ik voel me als echtgenoot, vader en werkgever verantwoordelijk voor de gezondheid van mijn vrouw, mijndochters, mijn personeel en mijn omgeving. Toch is er ook bij mij op het bedrijf nog een klein gedeelte asbestdaken aanwezig. Wat ik mij realiseer is dat alleen straffen niet werkt. Belonen werkt vaak veel beter in het ontwikkelen van gewenst gedrag. Laat hier de parallel met het asbestvraagstuk gelden.
De nationale overheid kondigt een verbod af, zonder zich te bekommeren om wat het betekent voor de eigenaren, zonder zich te realiseren dat handhaving voor ieder schuurtje en loodsje zeker bij particulieren een onhaalbare zaak zal zijn. Laat de nieuw gekozen volksvertegenwoordigers de huidige regering weten dat een echte stimuleringsregeling, en dus niet de huidige marginale regeling van ‘asbest eraf, zonnepanelen erop’, zal leiden tot een gefaseerd saneren van de asbestdaken.
In ieder geval doe ik een beroep op onze Limburgse bestuurders: laten wij hier het goede voorbeeld stellen door een regeling te creëren die leidt tot een win-winsituatie voor alle betrokkenen. Samen zorgen voor saneren van asbestdaken, voor het invullen van het duurzame energievraagstuk, voor het creëren van maatschappelijk draagvlak.

Mark Tijssen,