Leren ze het ooit?

Spandoeken boven de wegen geven het al weken aan: ‘De scholen zijn weer begonnen.’ Moeders zijn blij dat hun kinderen weer regelmaat krijgen. Hun niet te vullen vragenhonger wordt gestild door onderwijskrachten die hen volstoppen met kennis. Dat geldt vooral voor kinderen op de basisschool.
Op tijd naar bed gaan blijkt ook weer samen te hangen met goedgemutstheid. Er gaat niets boven het vertrouwde dagritme. Iedereen weet weer wat hij of zij wanneer moet doen. Daar voelen de meesten zich lekker bij.
Ook de nieuwe studenten van de agrarische opleidingen zijn begonnen. Ze fietsen of treinen door ons land. Tijdens de introductieweken leren ze elkaar en de agrarische sector kennen.
Wij hadden de afgelopen tijd tweemaal eerstejaarsstudenten van de HAS op bezoek. Ik verbaas me positief over het hoge aantal tuin- en akkerbouwstudenten zonder een eigen bedrijf thuis. Jonge mensen die enthousiast in onze agrarische sector willen stappen.
Ik probeer hun een andere kant van ons vak te laten zien. Niet de kant van de lage marges, de gebruikelijke en volgens velen noodzakelijke schaalvergroting of de anonimisering van onze keten. Nee, ik laat hen proeven aan de passie die ons vak met zich meebrengt.
Hoe ze de geschiedenislessen kunnen gebruiken als ze straks zaken mogen doen in Servië, Griekenland of voormalig Oost-Duitsland. Hoe ze hun aardrijkskundelessen kunnen gebruiken om de vruchtbare gebieden langs rivieren te vinden in exportlanden. Dat de geleerde talen van essentieel belang zijn in de communicatie op het bedrijf en natuurlijk tijdens het zakendoen in verre landen. Hoe natuur- en scheikunde de basis vormen voor oplossingen in de teelt. Natuurlijk niet te vergeten de biologielessen over de bijtjes en de bloemetjes, waar de veredeling in ons land groot mee is geworden.
Naast het grote business-to-business-denken probeer ik hun ook het kleine business-to-consumerdenken mee te geven. Ik leer hun dat bij een appel alles om het getal vijf draait; van de vijf stampers in de bloem tot de vijf hokjes van het klokhuis. Een appel is verpakt water met een smaakje in een eetbare verpakking. Je mag het restafval gewoon weggooien in de natuur.
Ik geef hun mee dat de oplossing voor een teeltprobleem een makkelijke en een moeilijke weg kent. De vraag is op welke van de twee het filerijden is. Ik geef hun mee dat de moeilijke weg achteraf gezien de meest leerzame is. Een applaus en een bedankje volgen.
Terwijl ze wegrijden, besef ik maar al te goed: studenten zijn net mensen. Ook zij zullen proberen werkstukken en stageverslagen van elkaar te kopiëren. Ach, ze leren het (n)ooit.

Han Fleuren