Zwaar onder de kostprijs

Als ik geen hoofd vol verhuisstress en handen vol verf en plamuur had, was ik zeker met de auto richting Duitse grens gereden. Ook omdat Trees naast haar uitnodiging beschreef hoezeer corona hun bedrijf getroffen had. Een telefoontje leek me een goed alternatief.

'In 2019 hebben we de kalverhouderij overgenomen van mijn schoonouders', vertelt Trees. 'We hebben 1.240 kalveren, verdeeld over verschillende leeftijden, die we na acht maanden naar de slacht brengen. Elke tien weken gaat er een groep van 240 kalveren weg. Veelal naar slagers, de export en de horeca. Nu die laatste twee afzetkanalen door corona stilliggen, is het ritme van afleveren anders. Veel kalveren blijven daarom langer dan acht maanden, wat ons extra voer kost. Ook is de prijs per kilo enorm gekelderd – we produceren zelfs een euro per kilo ónder de kostprijs. Per kalf leggen we er 150 euro op toe.'

Klap al verwerkt

Trees' stem klinkt rustig, zonder emoties. 'Dat komt omdat we de grootste klap al hebben verwerkt. Toen de horeca in maart dicht moest, hebben we hard gehuild. We voelden frustratie en woede, want hoe konden we onze financiering nu aflossen? We zijn direct met de bank om tafel gegaan, maar die reageerde vrij rustig. Men dacht dat de situatie tijdelijk zou zijn en dat het wel weer goed zou komen. Maar nu zijn we al negen maanden verder.'

Trees verwacht dit jaar 150.000 euro in de min te lopen. Een scenario waar ze bij de overname absoluut geen rekening mee had gehouden. Ze zucht. 'We hopen nog steeds dat de bank wil meedenken, anders moeten we stoppen. Weet je wat het is? Bijna een derde van ons kalfsvlees is bedoeld voor de export. Nu deze stilligt, wordt veel vlees ingevroren. Als de export straks weer op gang komt, zijn er dus nog enorme voorraden, waardoor we ons vlees nog steeds niet voor de goede prijs kwijt kunnen. We denken pas over twee jaar weer op normaal niveau te zijn.'

En dan heb ik het over verhuisstress.