Waarom is er geen honger meer?

Dit jaar is het 75 jaar geleden dat werd begonnen met de bevrijding van Europa. De geleerde lessen uit de Tweede Wereldoorlog: nooit meer oorlog en nooit meer honger. Daarin zijn we als Nederland in de afgelopen 75 jaar goed geslaagd. We zijn al vele jaren niet meer in oorlog geweest en hebben geen honger meer gekend.

Na de oorlog werd de land- en tuinbouw flink gestimuleerd, door nieuwe ontginningen, inpolderingen, gebruik van kunstmest en natuurlijk scholing. Het gevolg was dat de Nederlandse agrarische sector kon uitgroeien tot de tweede exporteur ter wereld.

Een prestatie waar we trots op mogen zijn. Het kende ook zijn keerzijde. Overproductie en zware belasting van de omgeving.

Verdomhoekje

In de afgelopen decennia liep het aantal agrarische bedrijven terug van 400.000 rond 1950 tot ruim 50.000 nu. Daarmee werd het politieke belang van 'zieltjes tellen' ook veel geringer. Voeg daaraan toe dat steeds meer burgers geen kennis meer hebben van de landbouw en alles geloven wat de (sociale) media te melden hebben. En dat er bepaalde partijen belang bij hebben dat de agrarische sector verdwijnt. Het gevolg is dat de sector in het verdomhoekje terecht is gekomen.

Gevolg: je kunt niks meer goed doen, elke overtreding wordt als groot schandaal breed uitgemeten en de overheid verzint regelgeving op regelgeving waarvan de gevolgen niet te overzien zijn. En waar juristen wel pap van lusten, omdat niemand er nog iets van snapt.

Stalbezetting

Omdat men in luxe leeft en geen honger meer kent, gaan extremisten die het niet eens zijn met de manier waarop voedsel geproduceerd wordt zelfs zo ver om stallen te bezetten.

De gezinsbedrijven haken af, omdat niemand ze nog wil voortzetten. De grote jongens groeien vrolijk verder, omdat zij zich de 'adviseurs' kunnen veroorloven om zich door de regelgeving te worstelen.

Vergunningen

Voor elke scheet die je laat heb je tegenwoordig een vergunning nodig, voor elke beweging die je maakt moet een rapport geschreven worden. En dan moet je nog beginnen. Voor het weiden van koeien en het bemesten van het land, heb je sinds kort officieel een vergunning nodig nabij natuurgebieden. Hoe krijgt men het verzonnen?

Ik heb onlangs het boek 'Death Valley De Peel' aangeschaft, samengesteld door dorpsgenoot Piet Snijders. Aan de hand van korte verhalen verwoordt hij de verschrikkingen die hebben plaatsgevonden in de Peel tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Zodat we niet vergeten

Er zijn steeds minder mensen die de oorlog hebben meegemaakt en daarom is het goed dat deze verhalen worden opgeschreven, zodat we niet vergeten.

Ik besef heel goed dat een vergelijking helemaal mank gaat. Maar als we zo doorgaan, zijn de boeren in de Peel, twee tot drie generaties na de ontginningen, verdwenen. Omdat ze vastlopen in regelgeving en gebrek aan opvolging. Wat eens opgetuigd werd als 'Food Valley de Peel', dreigt te verworden tot 'Death Valley de Peel', een landschap zonder boeren.

Laat ons daarom niet vergeten dat er boeren zijn die, rekening houdend met de omgeving, met passie voor hun vak en hun dieren, ervoor zorgen dat niemand in Nederland nog honger hoeft te lijden.