De Afrikaanse boer heeft de toekomst. Hopelijk

Waar het Azië de afgelopen decennia wel lukte om zichzelf te voeden, kwakkelt Afrika. Een exporterend continent in de tijd van de koloniale bezetters, werd sinds de jaren tachtig steeds afhankelijker van import. Terwijl de welvaart in grote delen van het continent groeit, lijdt ten zuiden van de Sahara een kwart van de bevolking chronisch honger.

Het landbouwsysteem in Afrika is op veel plekken nog altijd kapot en dient te worden gerepareerd of ontwikkeld. Schaalvergroting en investeringen als antwoord op kleinschaligheid en fragmentatie. Er is hoop dat Afrika leert van zijn fouten.

Het is droevig en tegelijkertijd een verheugende gedachte dat nu slechts 25 procent van het beschikbare areaal vruchtbare landbouwgrond wordt benut voor voedsel. Er is letterlijk nog een wereld te winnen.

Droevig, omdat zoveel Afrikanen honger lijden. Verheugend, omdat Afrika niet alleen de eigen groeiende bevolking kan voeden wanneer het erin slaagt zijn potentieel te benutten, maar ook handelsposities opbouwt in China en India, en zo de economie ontwikkelt.

In Zuid-Afrika, Nigeria, Rwanda, Senegal en Ethiopië groeit de productie sneller dan de bevolking. Landen als Zuid-Afrika worden netto-exporteur. Een inhaalslag met steun van investeringsbanken, instituten als Agriterra en partners als Europa en China.

Een effectieve, duurzame remedie is niet meer voedselexport naar Afrika, maar versterking van de lokale landbouw daar. Het moet. Educatie en opbouw van logistiek zijn doorslaggevend. Afrikaanse jongeren zullen ontwikkelde boeren moeten worden.

Boeren als vredesleger in een cocktail van bevolkingsgroei, klimaatverandering en hongeroorlog. Een ideaalbeeld dat met alle mogelijke energie nagestreefd moet worden.