Windmolens boven het maaiveld

Rinus BreureAdjiedj Bakas en Marlies Mulder schreven een stuk over windenergie. Zij zijn daar duidelijk tegen en dat is hun goed recht. Met hun argumentatie schieten ze nogal eens uit de bocht en dat noopt mij als voorzitter van een boerenvennootschap die zich tot doel stelt het in werking brengen en exploiteren van windturbines, tot een weerwoord.
De meeste mensen, zo blijkt uit onderzoek, zijn niet tegen windenergie. Sommigen zijn tegen elke vorm van energieopwekking, zij willen gewoon stroom uit het stopcontact.
De meeste mensen willen echter geen windturbine in hun achtertuin. Toch heeft de overheid democratisch besloten dat er meer energie uit wind, ook op land, moet worden opgewekt. Hier en daar wringt dat. Wij vinden dat je dat moet doen in windrijke gebieden en zo efficiënt mogelijk, met inachtneming van heel veel zaken.
Wij hebben nu twee WTP’s (windturbineparken), waarvan één samen met de coöperatie Zeeuwind (met ongeveer 1.200 leden, die het heus niet alleen voor het geld doen). Een ander park exploiteren we geheel zelf. Onze vennootschap telde oorspronkelijk veertien Noord-Bevelandse boeren als aandeelhouder. Er staan bij zeven aandeelhouders acht turbines, anderen hebben een directiefunctie of zijn ‘molenaar’. Zij houden de techniek in de gaten.
Er worden inderdaad hoge subsidies verstrekt, maar in veel andere landen zijn die hoger. Ook voor zonnestroom krijg je per opgewekte kilowattuur veel meer. Die subsidie was eindig, wij draaien inmiddels zonder en kunnen dat nog jaren volhouden.
Natuurlijk kunnen de molens hinder veroorzaken. Geluid en slagschaduw kunnen vervelend zijn, maar dikwijls is er wat aan te doen. Soms ook niet en dat kan dan tot obsessies leiden waarvan men weer ziek kan worden. Dat is zo bij elke grote verandering, van stoomtrein tot spoetnik en gps-mast. Altijd raken de koeien van de melk en worden er gebrekkige kindertjes geboren. Het zal bij windturbines niet anders zijn.
Hinder is natuurlijk ook subjectief. Zo heeft een aandeelhouder er veel minder last van dan een buitenstaander. In die zin kan een financiële bijdragen wel eens helpen.
Dat wij blijkbaar ‘graaiboer’ of anders genoemd worden, is niet zo erg. Zo kennen we hier een windsjeik.
Vervolgens slaan de schrijvers de plank helemaal mis. Misschien zijn ze trendkijker, maar zeker geen econoom. Windboeren zouden verhuizen naar lommerrijke gebieden zonder windmolens en hun bedrijf overlaten aan een bedrijfsleider. Hoeveel molens moet je daarvoor hebben? Wat gaat dat wel niet kosten?
Windboeren zouden gehaat worden door hun omgeving, hun bedrijven zouden onverkoopbaar zijn, opvolgers zouden met een rampzalige erfenis blijven zitten. Wat een kul. Zelf ben ik naar het dorp verhuisd en nu zit onze zoon op het bedrijf, vrij klassiek dus. Op ons bedrijf staat trouwens geen molen, waar die jongen, kijkend naar de molens bij de buren, elke dag spijt van heeft.
Onze raad van bestuur kun je geen graairaad noemen. De beloning van de hoofddirectie van Camperwind BV, na te lezen in het jaarverslag, bedraagt 20.000 euro per jaar, te verdelen met zijn drieën.
Ter gelegenheid van de opening van ons WTP Jacoba-Rippolder hebben wij een boekje uitgegeven met de titel ‘Boven het maaiveld’. Hieraan valt weinig toe te voegen.