Slagersknecht

Mijn vader was op de boerderij om op mijn te kinderen te passen, maar dit kippenklusje wilde hij tussendoor wel klaren. De jongens deden toch een middagslaapje. Vier kippen stonden op de dodenlijst; ze legden al een tijdje geen eieren meer. De messen werden geslepen, het hakblok klaargelegd. Opgewonden liep Reinier heen en weer.

'Durf jij de kop af te snijden?' vroeg mijn vader hem. 'Nee, dat mag jij doen. Ik houd vooral toezicht.'

Mijn vader slachtte de eerste twee kippen en liet ze uitbloeden in een krat. Reinier boog zich over de dieren heen. 'Zo, jullie hebben je lesje wel geleerd.' Mijn vader lachte binnensmonds. Al sinds hun ontmoeting vier jaar geleden had hij een enorm zwak voor de roodharige deelnemer. 'Kom Reinier, we gaan ze schoonmaken.' Behendig ontdeed hij de eerste kip van zijn veren.

'Doet dat niet zeer?' vroeg Reinier. 'De kip is dood', antwoordde mijn vader. 'Die voelt niets meer. Help je mee?' Aarzelend begon hij te plukken. 'Ik moet eigenlijk even mijn handen wassen. Dat had ik nog niet gedaan.'

Toen de volgende kippen aan de beurt waren, was Reinier nog niet terug. Mijn vader trof hem in de keuken. 'Wil je helpen of blijf je liever hier?' Reinier sprong op. 'Natuurlijk help ik je. Ik ben de beste slachter.'

Opnieuw verdween die stoere houding op het moment dat de koppen werden afgehakt. 'Als je het niet prettig vindt, mag je naar buiten', zei mijn vader. 'Je hóeft niet te helpen.' Ondertussen sneed hij de poten van de kip. 'Doet dat niet zeer?' vroeg Reinier opnieuw. 'Nee, zeker niet. Help je mee plukken?'

'Ik moet eigenlijk even tellen hoeveel kippen er nog over zijn. Dat is belangrijk.' En weg was ie weer - terwijl Reinier niet eens kán tellen.

'Het was veel te heftig voor hem', vertelde mijn vader 's avonds aan tafel. 'Maar hij bood zelf aan te helpen slachten. Ik heb hem nooit gevraagd.'

Dat dachten we al. En zijn bravoure bleek er de volgende dag niet minder om. 'Ik heb meneer Hilhorst geholpen bij het kippen slachten. Alleen ik, want ik kan dat het best.'