Wij kunnen het ook

De instroom van asielzoekers en de zoektocht van de overheid naar humane opvanglocaties domineert al weken het nieuws. Niet verwonderlijk als je de beelden van de grens bij Kroatië, Slovenië en Hongarije ziet. Mensen zijn ten einde raad en vaak weken onder weg, hebben één tas, geen warme kleding en nauwelijks iets te eten bij zich, maar wel een beklemmend verhaal van vluchten voor een uitzichtloze oorlog. Zij hebben huis en haard verlaten voor een veilig onderkomen. En dat raakt me iedere keer weer in het hart als ik me probeer voor te stellen hoe het is om te moeten vluchten.
Dan stel ik mezelf de vraag of wij, bewoners van het platteland, niet iets meer kunnen doen om het lot van deze gezinnen te verlichten? Bij mij in de buurt, en dat zal bij u ongetwijfeld ook zo zijn, staan geschikte huizen en groepsaccomodaties leeg. Kunnen we die niet aanbieden aan de overheid? En is het ook niet veel beter en humaner om te zoeken naar kleine locaties of leegstaande woningen op het platteland, dan steeds te denken in opvang zoals in Nijmegen met 3000 bedden in een tent zonder privacy en met de dynamiek van een grote gemeenschap op enkele vierkante meters? Chapeau voor de gemeente Nijmegen dat zij dit doet, maar voor de integratie van de asielzoekers is een kleine, vertrouwde plattelandsgemeenschap veel beter.
‘Wir schaffen es’, zei Angela Merkel over de instroom van asielzoekers. Een gewaagde uitspraak, zo blijkt wel uit de protesten in Dresden. Maar wel een uitspraak gestoeld op een rotsvaste overtuiging die ons ook past; solidariteit, menselijkheid en gastvrijheid. Maar Merkel zegt meer. Zij ziet de vergrijzing in Duitsland en zij ziet het belang van instroom voor de economie van het land. De uitdaging voor onze plattelandseconomie is minstens zo groot. In analogie met Merkel zou ik willen zeggen: wij kunnen het ook?

Hans Huijbers