‘Ruimte voor extensieve boer in beleid’

Volgens de Friese melkveehouder was veel eerder een plan mogelijk met minder ingrijpende maatregelen, omdat de jaarlijkse inventarisatie door FrieslandCampina een redelijk beeld geeft van de te verwachten groei.
Zijn koeien betrokken op 9 juli de nieuwe stal en Den Hartogh wil nu groeien. ‘Bij een snellere vergunningsprocedure zaten we nu wellicht aan de goede kant van de streep die op 2 juli is getrokken. Een momentopname bepaalt de toekomst van je bedrijf.’
Zijn bedrijf groeide in vijf jaar van 35 hectare naar 120 hectare. Dit jaar is een stal voor 250 melkkoeien gebouwd. Komende herfst kalven 92 pinken af.
‘We boerden altijd volgens de regels, zijn superextensief, doen aan weidegang en weidevogelbeheer. Toch lijkt het erop dat we met de fosfaatrechten en de Kringloopwijzer worden afgestraft. Het lag in de lijn der verwachting dat grondgebondenheid de standaard zou worden. Dit was ook de visie van LTO en de NZO’, aldus Den Hartogh.
‘Op de peildatum 2 juli 2015 hadden we veel jongvee, maar een pink telt qua fosfaatrechten waarschijnlijk voor een halve koe. Verder hadden we tweehonderd schapen. Die zijn inmiddels verkocht. Die rechten zouden eigenlijk benut moeten kunnen worden voor de fosfaatrechten voor het rundvee. Met het referentiejaar 2014 kunnen we helemaal niet uit de voeten.’
De melkveehouder hoopt dat de regelgeving rekening houdt met de grondgebonden bedrijven. ‘Wellicht dat boeren met mestplaatsingsruimte eerst fosfaatrechten mogen kopen. Bij een balans tussen grond en de hoeveelheid runderen lost het fosfaatprobleem zichzelf op’, stelt hij. ‘Nu krijgen de extensieve boeren het mestoverschot en het risico op dierziekten.’
Aan de andere kant vindt Den Hartogh dat de mest die wordt verwerkt en geëxporteerd, niet mee zou moeten tellen voor het Nederlandse fosfaatplafond.

Waardevol product

‘Fosfaat is in het buitenland een waardevol product, geen afval’, aldus de ondernemer. ‘Dan is een groot deel van de fosfaatproblematiek opgelost. Bij deze fosfaatplannen zetten we onszelf in Europa met een hoge kostprijs op achterstand.’