Boer Jos, De Dood of de Gladiolen

Jan van LiereVoor het oog van de camera’s ontbrandde de liefde tussen boer Jos en roodharige krullenbol Dycke, een van de 831 vrouwen die een brief aan hem schreven. Na een stukgelopen huwelijk en een ongemakkelijke vrijgezellentijd vond Jos Sloot toch weer het geluk.
Ondanks alle media-aandacht kent het publiek maar enkele elementen uit het leven van de inmiddels 55-jarige ‘boer Jos’. Terwijl hij best veel meer over zijn persoonlijke leven, zijn achtergronden en zijn bedrijf zou willen vertellen.
Danielle Hartemink is daarmee aan de slag gegaan. In een serie gesprekken vertelde Sloot openhartig over zijn jeugd, zijn ouders en broer en zus, zijn eerste huwelijk, zijn vrijgezellenbestaan, zijn keus om boer te worden en de ontwikkeling van zijn bedrijf. Hartemink bewerkte het tot een in de ik-vorm geschreven relaas.
In het boek is een tweedeling gemaakt tussen het agrarische bedrijf en de relaties met de mensen die een belangrijke rol spelen in het leven van Sloot. De elkaar afwisselende hoofdstukken over het bedrijf en over de mensen om hem heen zijn elk in een eigen lettertype afgedrukt. Het leidt tot een enigszins onrustig beeld.
Wat het boek voor agrarische lezers interessant maakt, is vooral de ontwikkeling die Sloot doormaakt in zijn bedrijf. Als jonge bedrijfsopvolger maakt hij andere keuzes dan zijn vader. Het bedrijf groeit, de varkens worden afgestoten en de plantaardige activiteiten talrijker en intensiever.
Sloot vertelt over forse investeringen, meer en meer personeel, grotere risico’s en over wat hem uiteindelijk tot het inzicht bracht dat het zo niet door kon gaan. Het leidde tot een rigoureuze beslissing: hij stootte bedrijfsonderdelen als de pootaardappelteelt af en ontsloeg personeel.
Nu concentreert boer Jos zich nog slechts op de gladiolenteelt. ‘Het is goed zo’, stelt hij vast. En voor de lezers die zich afvragen of hij het ook goed heeft met Dycke, is er eveneens een positieve conclusie. ‘Ik ben gek op die vrouw en wil graag oud met haar worden.’