Bekende boeren

Iedereen kent de boeren van Boer zoekt Vrouw. De meesten worden binnen no time een BN’er. Dat dit net zoveel nadelen als voordelen heeft, toonde de laatste aflevering van deze serie wel. Anderzijds zijn de meeste landbouwers trots op het programma en het beeld dat het schetst van onze sector.
Wanneer de sector echter op een meer kritische of zelfs negatieve manier in beeld wordt gebracht, ontstaat er tumult op sociale media en in de vakbladen. Een aantal mensen laat zijn mening horen en de storm gaat weer liggen. Bij de belangenbehartigers is ondertussen wel doorgedrongen dat de sector jaarrond moet laten zien wat ze doet en waarom. De initiatieven zijn legio en worden van alle kanten geprezen. En terecht.
Wat ik ook steeds meer besef, is dat - naast de groep landbouwers die actief is binnen studieclubs, belangenbehartiging en social media - er ook een grote groep is die simpelweg een landbouwbedrijf wil uitbaten, die gewoon haar beroep wil uitoefenen. Deze landbouwers lijken misschien wat meer op de achtergrond te werken. In de directe omgeving zijn ze echter vaak bekend, omdat ze een loods ter beschikking stellen voor de processie, een tractor uitlenen voor het trekken van de carnavalswagen of actief zijn binnen het bestuur van de fanfare.
Ik moet denken aan een gedicht van Toon Hermans:
Zij staan nooit in de krant
Ze zijn nooit op de buis
Ze zitten op twee stoeltjes
In het tuintje voor hun huis
Geen coaching en geen image
Geen pose, niks daarvan
Wat hier zit op die stoeltjes
Dat zijn ze: Mien en Jan
Deze boeren zijn geen BN’ers, ze hoeven niet zo nodig op de voorgrond of in de schijnwerper te staan, maar ze zijn lokaal befaamd. En hen hebben we misschien nog wel harder nodig dan onze belangenbehartigers, social media of Boer Tom.

Judith Deusings,