Gemengde gevoelens

Mijn periode als hoogheemraad bij ons waterschap de Stichtse Rijnlanden heb ik er sinds anderhalve week officieel opzitten. Met veel plezier, maar soms ook met gemengde gevoelens, heb ik dit werk mogen doen.
Twintig jaar geleden begon ik als plaatsvervangend lid bij waterschap de Krommerijn. Nu ga ik het werk van een waterschap weer als ingeland volgen en beleven.
Vooral de laatste zes jaar waren, net als toentertijd bij mijn voorzitterschap bij LTO Utrecht, soms hectisch. Dat begon eigenlijk al bij de coalitievorming, waarbij wij als LTO-geborgden tussen twee vuren in kwamen te zitten. Namelijk met de vraag of de VVD wel of niet bij de coalitie moest.
Voor ons ging en gaat het natuurlijk altijd om de inhoud en zeker niet om de kleur van een partij die er wel of niet bij past. Maar ja, zo werkt dat blijkbaar wel als er ook politiek bij komt kijken. Of we daar, nu de politiek er in is, ook op de langere termijn beter van worden, moeten we maar afwachten.
Dat de waterschappen van nut zijn blijkt natuurlijk uit de wereldse belangstelling die er voor is en de gedrevenheid van de inmiddels tot koning gekroonde prins ‘Willem voor water’. Maar toch vooral ook voor het gewone dagelijkse werk als het zuiveren van de vele miljoenen kubieke meter afvalwater en het zonder enige discussie op peil houden van de dijken en kades. En ook, maar dan wordt het al wat lastiger, het houden van droge voeten. Dan heb ik het niet over zoals is gebeurd in en om Kockengen, maar veel meer over peilbesluiten, hoogwatervoorzieningen of de gevolgen van het voortdurend blijven zakken van onze veenbodem.
Belangrijke zaken die mij verder zijn bijgebleven zijn onder andere het wegwerken van de geweldige baggerachterstand die we hadden binnen ons waterschap en het vastgestelde peilbesluit in de Lopikerwaard, toch een van de grootste peilgebieden binnen ons schap. En wat te denken van de intensieve samenwerking met de andere waterschappen in West-Nederland op het gebied van vergunningverlening en handhaving.
Dat er nu eindelijk gewerkt wordt aan het watergebiedsplan Linschoterwaard is eigenlijk eerder beschamend te noemen dan daar enige eer voor op te strijken, maar toch. Dan sluit ik maar af met trots te zijn op het laatste werk, namelijk het vaarwegbeleid. Dat de inspraak is ingegaan.
Ik wil vanaf deze plaats een ieder bedanken voor de contacten die ik in dit verband als bestuurder met jullie lezers als ingelanden heb gehad. Daarbij wetende dat mijn inzet in ieder geval onder andere werd gewaardeerd door de Unie van Waterschappen waarvan ik op mijn afscheid de zilveren legpenning door onze dijkgraaf kreeg uitgereikt.

Huub van der Maat