Gelukkige boer

We weten net als Yvon het goede antwoord: oude bomen moet je niet verplanten. 'En hoe moet dat dan?', vroeg de boer met priemende wijsvinger.

Ik kan me voorstellen dat het niet eenvoudig is voor een oude boom om het vertrouwde plantgat te verlaten. Maar ik kan me nog beter indenken dat je als vader en moeder heel blij plaatsmaakt voor het gezin van je zoon. Voor het geluk van je zoon. En net als aan het begin van zijn zoektocht, toen hij heel kwetsbaar aangaf eenzaam te zijn, ontroerde boer Pieter mij nu ook toen hij, met een blik op Ester, zei dat hij een gelukkige boer was.

Grote kans dat met Ester ook een nieuwe keuken in de boerderij komt. Want bij bijna alle boeren gingen de bezem, de verfkwast én de vrouw door het huis. Bij Gijs zijn de oude keukenkastjes gewoon lekker fris wit geschilderd, bij Jan is het kleine retro-bedoeninkje veranderd in een kleurrijke zigeunerkeuken en Wim had geen Astrid meer, maar wel een nieuwe, rode keuken. Dat had hij denk ik liever andersom gezien.

Er zullen in agrarisch Nederland best wat wenkbrauwtjes omhoog zijn gegaan bij het zien van al die verfraaiingen. Er zullen best wat al eeuwen getrouwde collega-boeren zijn geweest die, zittend op de oude, maar nog goede bank, kijkend naar het oude, maar nog goede televisiemeubel, hun lippen zuunigjes hebben getuit en tegen hun oude, maar nog goede vrouw hebben gezegd dat die nieuwerwetse boerinnen toch maar erg verwend worden en dat 'achter' toch echt voor 'voor' gaat.

En zij heeft geknikt en gedacht dat zij haar eiken keuken na 30 jaar ook wel wilde inruilen voor een rode. En hem erbij.

Ja ja, ho maar, er zijn ook spaarzame vrouwen. En ja ja, ik weet het: als de prijzen slecht zijn, de oogst prut, de trekker ermee stopt en er moet van overheidswege van alles aangepast worden, dan zijn nieuwe gordijnen of frisse tegeltjes het laatste puntje op de verlanglijst.

Maar toch. Het huis waar ik met mijn bollenboer in woon is niet het huis van mijn keuze. Het zou het laatste huis zijn dat ik had gekozen. De laatste plek ook. Als Gert niet had vastgezeten aan het bedrijf, dan waren we in mijn huurhuis in de winkelstraat getrokken en hadden later iets gekocht dat ons beviel. Het enige dat beviel aan ons huidige huis is dat het bij het bedrijf stond. Lelijk, te duur, maar praktisch. Een behangetje kon er toen amper af.

Jarenlang moest 'achter' voor gaan en in die 20 jaar ging ik van de plek en ons lelijke huis houden. En sinds een jaar nog meer. Ik heb mijn tuindeuren en mijn rode keuken gekregen, mijn knappe vloer, mijn praktische bijkeuken. Ben ik dan nu pas gelukkig? Nee, dat was ik al. Maar ik ben wel een beetje blijer. En u weet het: achter iedere gelukkige boer staat een blije boerin.

Margriet Paarlberg