'Capo di tutti Capi Poetin'

Weer zitten we met de gebakken peren. Net als in 2014, toen boeren de Russische boycot voelden na het neerhalen van MH17. De rest van de samenleving ervoer amper last van die boycot. Poetin boycotte vooral landbouwbulkgoederen vanuit het Westen, terwijl hij wel hoogwaardig spul als pootgoed, zaaizaad en machines wilden hebben.

Handelaren in dit soort zaken heulden met Poetin en gedroegen zich als bunkerbouwers, zoals er collaborateurs waren tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit met de incompetentie in de westers georiënteerde manier van besturen, politiek bedrijven kon de clan van Poetin zelfvoorzienend worden, terwijl Rusland in 2014 dat voor 60 procent was. Ik schreef hierover in kranten als NRC, Trouw, De Telegraaf en de Volkskrant. Toen hadden we dé klap uit moeten delen met een echte boycot. Nu pas doen we dat harder.

Ook bij LTO was er toen dubbelhartigheid. Binnen coöperaties was er amper zicht op hoe geopolitiek en de wereldgeschiedenis echt in elkaar zitten. Daar zitten managers, boekhouders, krentenwegers en boerenbestuurders.

Poetins handelsmerk en van zijn FSB-kliek is angst door geweld. Dat is zo sinds hij aan de macht kwam vanaf 1999 met opblazen van Moskouse flats zogenaamd door Tsjetsjeense terroristen. Bij elke moord op tegenstanders, oorlog, zitten zijn vingerafdrukken er zichtbaar op. Zo werkt de Russische macht sinds de tsaren, Stalin en nu onder Poetin. Een leven telt niet, ook niet van de eigen Russen.

Rusland en China kapen de wereldhandelsorganisatie WTO. Sinds ze lid zijn, houden ze zich liever niet aan de regels en ondermijnen al doende het Westen. Wij laten dit toe door onze verslaving aan import van goedkope prulzooi. Afkicken en losraken van dat soort regimes en ons weer focussen op de landen zoals wijzelf zijn, is het devies. Vrijheid en vrede hebben een prijs.

Kijkend uit het raam naar mijn lelijke dorp, snel herbouwd na de oorlogsschade van 1940 en 1944, weet ik dat je een tiran tijdig de kop in moet drukken. Op 4 maart fietsten we naar aanleiding van mijn vorige column over Hermen Vreugdenhil er expres doorheen. Vrede vraagt moeite.