'Onder toeziend oog'

Ze weten niet beter dan dat daar in het voorjaar en de zomer koeien lopen en bellen als er een koe te water is geraakt of als er eentje aan het kalven is. Vijftig paar ogen zien meer dan een.

Natuurlijk zien ze ook wel eens iets wat je als boer minder leuk vindt. Een dood dier in de sloot, een manke vaars. Dan ben je bang voor meningen, roddels. Maar gelukkig heeft boer Sjaak de afgelopen twintig jaar de verhoudingen goed weten te houden. En straks is dat aan ons.

Angst voor asfaltering

We schrokken dan ook toen we hoorden dat onze plannen voor een zorgboerderij waren opgepikt door een buurman en dat bij hem de angst voor grootschalige bebouwing en asfaltering had toegeslagen. En dus had hij steun bij andere buren gezocht om die plannen tegen te houden, die op hun beurt weer steun bij andere buren zochten. En zo verder.

Gelukkig was een van de buren zo nuchter om ons te bellen en te vragen of de geruchten klopten. Nee dus.

Voorstellen

We nodigden de buren uit en in een ruime kring op ons erf stelden we onszelf voor. We vertelden waar we vandaan kwamen, hoe we op deze boerderij terecht waren gekomen en wat onze plannen voor de toekomst zijn. Je zag de buren ontspannen, ontdooien. Glimlachen. 'Welkom en veel succes', zwaaiden ze.

Een paar dagen later stelden Sjaak en zijn vrouw Ellen voor om ook de rest van de bewoners langs de dijk een brief te sturen, waarin we onszelf voorstelden en een foto van ons gezin bijvoegden. 'Dan is iedereen op de hoogte en kunnen er geen indianenverhalen ontstaan.'

Postbode Olle

'Mag ik dan postbode zijn?', vroeg zoon Olle. Vrolijk huppelde hij de volgende dag van brievenbus naar brievenbus. En met succes.

Er kwam een kaartje terug. En nog een kaartje. Een plant. Een bloemetje. Een zak bloembollen. Nog zes kaartjes. Een tekening: 'Hoi Olle, ik kom bij jou in de klas, groetjes Nina.' Allemaal even hartelijk en warm. Een goed begin.