'Samen melken'

De afgelopen twee weken waren bijzonder. Jurre hoefde van Sjaak – de 'oude' boer – nog niet te melken. 'Probeer eerst even te landen. Neem tijd voor je gezin.' En zo kon het gebeuren dat we 's ochtends samen ontwaakten, soms pas om half 10 aan het ontbijt zaten en 's avonds samen de kinderen naar bed brachten. Wat heerlijk.

Alleen op kerstavond wilde boer Sjaak graag met zijn eigen gezin dineren en vroeg hij ons te melken. Geweldig. U moet weten dat de melkput op de vorige boerderij zo krap was dat de kinderen nooit mee konden. Ook ik had al twee jaar geen uier aangeraakt.

En dus schrokten we het avondeten en het toetje naar binnen, waarna we ons alle vijf opgewonden in een overall hesen. Voor dochter Roos (net 3) was dit de eerste keer. Met haar kikkergroene pakkie en blonde paardenstaart zag ze eruit om op te vreten. Ze rende naar de spiegel en lachte stilletjes, betoverd. 'Nu ben ik ook een boer', fluisterde ze.

'Eens kijken of je het nog kunt', zei Jurre tegen mij, toen we in de stal aankwamen. Hij startte de machines en vroeg me de koeien bijeen te drijven. De jongens vermaakten zich op de mestschuif. 'Kijk mama, net een achtbaan.' Naast de melkput draaide Roos een emmer om en ging zitten. Eerste rang. Ze zag hoe haar vader aan de voertouwtjes trok, de spenen schoonmaakte en de melkklauwen aankoppelde. 'Mag ik nu, papa?'

'Nee, eerst mama', knipoogde Jurre. Ik lachte en stroopte mijn mouwen op. Hoe moest het ook alweer? Knop indrukken, vacuüm laten zuigen en aankoppelen. 'Nee, niet de speen dubbelvouwen. Dat zou jij ook niet fijn vinden', riep Jurre van een afstandje. Flauw. Het ging eigenlijk best. En dus mocht ik de volgende tien helemaal alleen doen. Op de arm van haar vader trok Roos ondertussen aan de voertouwtjes.

Met rode oren en wangen kropen de kinderen een uur later in bed. Uitgelaten, rozig. 'Mama', gaapte Roos. 'Dank je wel dat ik vandaag boer mocht zijn.'