Ik wil positief zijn, maar zo kan ik dat niet

1 oktober was een geslaagde dag. Boeren stonden schouder aan schouder. Niet alleen in de sector was er saamhorigheid, maar ook in de rest van het land. Het was duidelijk: Nederland steunde de boeren. Het moment dus, voor de land- en tuinbouwsector, om te oogsten in het stikstofdossier.

De enorme inzet van medewerkers, bestuurders en het sluiten van coalities met andere werkgeversorganisaties zou nu geëffectueerd moeten worden. Misschien is dat gebeurd, maar misschien ook niet. Op het moment dat ik deze column schrijf, hangt er vooral nog veel mist.

Ja, de generieke en gedwongen krimp lijkt van tafel. Op basis van de brief is het bij zowel het intern als het extern salderen moeilijk te zeggen wat de consequenties zijn voor de land- en tuinbouw. Dezelfde onduidelijkheid geldt ook bij beweiden en bemesten. Wordt het vergunningsvrij of niet? En wat te denken van al die bedrijven die in een Natura 2000-gebied liggen?

Ik wil wel positief zijn over de kabinetsbrief, maar ik kan het domweg niet vanwege gebrek aan duidelijkheid en het niet kunnen overzien van consequenties.

Wij houden vast aan onze eerder gecommuniceerde lijn en inzet bij de commissie-Remkes. Men is gewend van LTO dat wij aan de onderhandelingstafel zitten. Dat willen wij ook nu doen, maar dan zal het ministerie van LNV wel eerst helderheid moeten verschaffen en landbouw wat geven. Wij zijn niet van de blanco cheques.