Waarom doen ze zo idioot?

Bijna met een gevoel van schaamte vertelde ik hem dat je al snel 300.000 tot 400.000 euro kwijt bent voor een splinternieuwe bij de dealer. Snel voegde ik eraan toe dat ik me dat niet kan veroorloven en met een tweedehands machine werk. Zij die met gloednieuwe machines werken, zullen die waarschijnlijk leasen. En hun bedrijf zal zo groot zijn, dat ze het zich wellicht kunnen veroorloven.

De volgende vraag, of het werkelijk waar is dat de landbouwgrond tegenwoordig voor een x-bedrag wordt verkocht, moest ik bevestigend beantwoorden. Ik zag hem in z'n hoofd al snel een rekensommetje maken over wat mijn vermogen is en eerlijk gezegd begon ik me er ongemakkelijk bij te voelen. Hij weet immers hoeveel land ik in beheer heb.

'Je zult wel een flinke hypotheek hebben om de toko te laten draaien', was min of meer zijn laatste vraag, waarna ik me weer iets comfortabeler voelde. Ik ben nou eenmaal opgegroeid met de gedachte 'bescheidenheid siert de mens' of 'doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg'.

Toch kan ik hem zijn gedachten niet kwalijk nemen. Want hoe je het ook wendt of keert, voor een buitenstaander lijkt het nog steeds dat we goud oogsten, in plaats van graan. Als hongerige wolven zijn we ons territorium aan het uitbreiden en zijn we bereid buitensporige bedragen voor een hectare land neer te tellen. Het zal je toch niet gebeuren dat de buurman ermee wegloopt? De rente is laag: dus wie doet je wat.

We parkeren ons erf vol met nieuwe, moderne, glimmende monsters die uiteindelijk allemaal op de oudijzerhoop belanden. Want ook op dit gebied schijnen we elkaar als makke schapen te moeten volgen.

De collega van weleer is immers de concurrent van vandaag. Althans zo ziet het er aan de buitenkant uit. En dit alles dankzij onze ballon gevuld met vermogen. 'Waarom doen ze zo idioot?', zal hij hebben gedacht. Op die vraag kan ik hem geen antwoord geven.